Ik heb niet één man die me nauw in de gaten houdt en bepaalt wat wel goed of niet goed voor me is. Nee, ik heb er twee en ze zijn hier ook nog eens een team in, ze voeren het zelfde beleid. Hun motto is: DUIDELIJKHEID IS FIJN. Ja, maar hallo heren, ik kan ook nog wel echt zelf dingen bepalen.
Nu de daagjes Amsterdam niet door gaan, wil het niet zeggen dat we met de goede dagen wel wat leuks doen dat is de afspraak. Ik zie Glow voorbij komen, dacht aha in mijn goede week en altijd al willen zien maar nooit tijd voor gemaakt. Stel het voor en een van mijn ‘bodyguards’ zegt, nee dat is er volgend jaar ook nog en nu teveel voor jou, niet verstandig. Uhhhhh jahee uhmmmm, meer kan ik er niet tegenin brengen. Lig ondertussen in bed en te appe met Fabiënne en vertel over mijn ‘bodyguards’ zegt ze: Misschien kun je vragen of ze met je naar Center Parcs gaan. Lekker veilig in je joggingpak op badslippers. Ik gier het uit lig de schudden van het lachen in bed, geweldig. Ik het later toch maar eens met Leon overgehad, er zijn grenzen. Heel lief allemaal dat ze beide bezorgd zijn en duidelijkheid willen scheppen en me beschermen, maar genoeg is genoeg. Er zijn ook goede momenten tijdens mijn chemo tijd en daar wil ik wel iets mee. Ze moeten me vertrouwen dat ik goed op mezelf zal passen, ik ben geen kleine meid. Dit duo, Leon en Jacco zijn mijn bodyguards in deze tijd. Ik ben op mijn hoede voor deze twee schatten :-).
Maar waar het nu werkelijk om gaat, je zat eerst samen met ze op de snelweg en die heb je moeten verlaten. We waren altijd flink aan elkaar gewaagd en ons aandeel was gelijkwaardig, maar nu heb ik een afslag moeten nemen en rij op de parallelweg. Dit maakt het dat je je eenzaam voelt, eenzaam in gedachtes en gevoelens. Het is beetje raar om juist nu te zeggen dat je eenzaam bent, want juist nu wordt ik bedolven met liefde en aandacht van de vele schatten om me heen. Het is ook geen lijfelijke eenzaamheid, maar het zit in je ziel. Je bent constant aan het uitleggen hoe ik me voel, wat ik voel. Je loopt op je tenen omdat je de mensen om je heen niet het gevoel wil geven dat ze zorgen om je moeten maken en smeekt bijna dat ze normaal verder gaan met hun leven. Maar van een normaal verlopend leven is nu geen sprake, samen iets leuks doen is nu niet meer vanzelfsprekend. Ik heb van die kleine lichamelijke klachtjes, beetje naar gevoel in mijn oren, keel en mijn darmen houden me goed bezig. Mijn mondhuishouding is er beroert aan toe, heb totaal geen smaak alles wat ik in mijn mond stop smaakt hetzelfde en muf. Ik slik nu geen antibiotica i.v.m. de klachten hierop en ben dus extra gevoelig voor infectie en ik doe er alles aan om mijn gezondheid zo optimaal te houden.
Als er iets gedaan moet worden, maakt het niet uit of het meteen gebeurt of dat je het wat uitstelt.. Tijd is nu niet mijn vijand en dat maakt het dat alles wat ik doe ook geen uitdaging heeft. Je werk beperkt zich rondom de bank, soms ben je ff in de wolken omdat je toch iets gefikst hebt, wat ergens een verschil voor maakt.
Kortom eenzaam in de ziel, daar kan niemand iets mee. Je hebt nu eenmaal die afslag moeten nemen op de snelweg en dat gaat toch een klein jaar duren. Poeh een klein jaar……………………………… Ik heb nog een hele bucketlist van boeken bijvoorbeeld, maar nu ik de tijd ervoor heb is de behoefte er ook niet meer zo daar. Ik kan me voorstellen dat een depressie nu goed op de loer ligt en dank nog steeds de dag dat ik hier therapie voor heb gehad. Ik heb mijn handvaten hiervoor en ben op mijn hoede en zal op tijd aan de bel trekken. Had het er gisteren nog met een lotgenoot over, we kennen elkaar niet wonen in hetzelfde dorp maar hebben een centrale whats app lijn en dat is lekker. We zitten totaal in een andere levensfase maar maken wel dezelfde ziekte mee, fijn om een lijntje samen te hebben.
EEN EENZAME ZIEL, JA DAT IS DE JUISTE OMSCHRIJVING. HEEL, HEEL ERG NAAR.
