De achtbaan waarin we terecht zijn gekomen, hakt er behoorlijk in op mijn emoties. Alle lieve reacties, zijn zo overweldigend. Ik had van te voren nooit kunnen bedenken dat een eventueel ziek zijn van mij, dit teweeg zou kunnen brengen. Alles wat ik deed en doe, was en is zo vanzelfsprekend voor mij, dat ik niet in de gaten had dat mensen dit ook raakte. Nu ik ziek ben voelt dit als een warm bad en ik wordt er wel een beetje stil van.
Fantastisch vind ik het, dat mensen me zo open aanspreken over hoe het met me is. Daarnaast is het fijn dat ik ook gewoon als dezelfde persoon kan functioneren in de diverse functies die ik uitvoer. Plannetjes maken en uitvoeren dat is mijn sterkste punt en dit moet gewoon door kunnen gaan, ook nu ik ziek ben. Ik ben wel wat zwakker dan voorheen, maar wil nog wel steeds dezelfde sparring partner zijn in alles en daarin ook serieus genomen worden. Ik wordt nog steeds getriggerd om ergens mijn tanden in te zetten en er voor de volle 100% in te stappen en daarin moet mijn ziek zijn geen belemmering zijn, in ieder geval niet in de benadering naar mij toe. Als mensen mij als een zielig vogeltje zouden gaan behandelen, zou dit niet mogelijk zijn en ik dood ongelukkig worden.
Nu hebben maar weinig mensen me zien huilen, niet dat ik daar trots op ben want ik vind je emoties tonen gewoon heel gezond. Huilen deed ik soms bij Leon, maar meestal als ik alleen was. Tim en Luc hebben me niet vaak in tranen gezien, dit is niet iets om trots op te zijn want het ik denk dat het goed is als je dit wel toont aan je kinderen. Het grote verdriet om het verlies van mijn broer Mart heb ik in het openbaar getoond, ik kon niet anders want dit is de grootste ramp in mijn leven. Het zit gewoon niet in mij, het huilen in het openbaar en dit kun je niet afdwingen. Maar dat is nu wel heel erg verandert en ook wel heel erg snel. Ik kan nu mijn naasten mijn verdriet laten zien, ik vind dit nog steeds erg lastig maar moet zeggen dat dit me steeds minder moeite kost. Heerlijk is het om je allusie of vriendin ff vast te houden en even lekker te snikken. De foto die gemaakt is met het afscheren van mijn haren samen met mijn allusie, heeft wel wat teweeggebracht. Het is niet zo dat ik toen verdriet had om mijn haren, want dit zie ik als iets wat nodig is voor mijn genezing. Maar ik brak toen Toos binnenkwam, gewoon over alles, over dat ik eigenlijk nu toch weer haar kleine meid was, kwetsbaar en gevoelig. De foto heeft veel reacties losgemaakt en als ik hem zelf zie voel ik warmte, de warmte niet het verdriet.
Ik zit dit nu te schrijven en weer komen er traantjes over mijn wangen, deze tranen zijn niet van verdriet maar van dankbaarheid. Ik voel me een gelukkig mens, ondanks dat ik behoorlijk ziek ben, dat ik dit mag ervaren en ik zoveel ontzettend mooie en dierbare mensen om me heen heb. Ik merk wel dat dit me verandert. Er is nu een Marion vóór het ziek zijn en een Marion van erna, het ziek zijn heeft een hele dikke streep getrokken. Het ziek mijn heeft de kijk op de toekomst met de mensen om me heen een hele andere dimensie gegeven en het is geen onprettig gevoel moet ik zeggen.
Eerst nog even deze berg omhoog en dat gaat lukken met alle lieve mensen om me heen.
