Ja, hoor de “bus” staat weer op ons plein en aangezien ik de 50 gepasseerd ben, ook voor mij. Nu ging ik al jaarlijks naar het zkh voor onderzoek, dus op zich maakte het voor mij niet uit of ik nu naar het zkh zou gaan of de “bus” in zou gaan. Om me heen hoorde ik toch wel van mensen dat ze er schrik voor hadden, het onderzoek is inderdaad niet het prettigste en sommige zijn nu eenmaal bang voor een slechte uitslag. En ik, ja ik ben niet het type dat snel bang is voor iets (10 jaar geweldige therapie heeft geholpen), wat je niet weet of het komen gaat. Wel heb ik er altijd rekening mee gehouden dat het zou kunnen gebeuren omdat mijn moeder en haar zussen ook borstkanker hebben gehad.
Maar goed toen was de maandagmiddag 5 okt. 13:30 uur en belt mijn huisarts, tja dan weet je het want waar zou ze je anders voor bellen. Ik kon om 15:10 uur bij haar terecht en tja ze had het slechte nieuws. Sommige kregen van hun arts te horen dat het vaak ook loos alarm kon zijn, maar dat werd tegen mij niet gezegd. Ze heeft me nog onderzocht etc etc en toen stond ik met een gesloten brief van het bevolkingsonderzoek buiten. Leon moest in de winkel staan, die wilde ik er niet meteen mee belasten want tja je hoofd staat dan niet naar werken en ja er moet toch brood op de plank. Gelukkig heb ik enorm lieve vriendinnen en daar heb ik heerlijk mijn verhaal tegen kunnen doen. Al snel kreeg ik bericht van het ziekenhuis dat ik de volgende ochtend al op de mamapoli terecht kon. Ik moet zeggen dat dit wel fijn is dat dit zo snel gaat allemaal. Thuis heb ik de brief opengemaakt, het gaat tenslotte over mij en dan wil ik ook weten wat ze over mij schrijven zo ben ik nu eenmaal. In die brief zag ik wel al dat het goed mis was, dus daar hoefde we geen doekjes om heen te draaien. Leon kwam thuis en samen met Tim en Luc, onder het eten heb ik het verteld en tja dat kwam binnen dat snapt iedereen. We hebben de winkels die ook moeten draaien en net op de volgende dag stond Leon ingepland en kon zomaar niet meegaan. Nu hebben wij super personeel en die lieverds hebben alles aan de kant geschoven en geregeld dat Leon toch met me mee zou kunnen. Goed, toch maar wat dierbare mensen om me heen het nieuws vertelt en na een goede nacht op naar het ziekenhuis. Daar werd ik prima opgevangen, goed ingelicht en nog onderzocht door een zgn. mamaverpleegkundige. Die wond er gelukkig ook geen doekjes om, want dat moet je met mij niet doen. Naar de röntgen daar hing de foto van het bevolkingsonderzoek en zag ik het monster zelf al zitten, dat was zo klaar als een klontje. Daarna een echo door een radioloog dr Wereld, ik zei dat ik alles wilde weten wat hij zag en dat deed hij ook prima. Achteraf zeiden ze dat deze radioloog geen prater was, nou ja dat kan niet als je zo’n type als ik op je bed hebt liggen J. Goed hij zag de tumor, was flink zei hij en dat het kwaadaardig was kon hij ook wel zeggen, maar ja ’s middags zou het pas definitief zijn. In mijn oksel vond hij ook nog iets, dus ja er zou flink in me geprikt gaan worden. De okselklier en een klein ander iets in de borst werden aangeprikt met een flinke naald en daar zou vocht uitgehaald worden. Huppakee de naald erin en dat viel alleszins mee, alleen de klier schoot steeds weg en daarom nog een keer huppakee naald er opnieuw in. Moet zeggen dit viel reuze mee, de verpleegkundige vroeg steeds of het nog ging maar eigenlijk was dit goed te doen. Ook het andere “iets” werd aangeprikt, zelfde verhaal. Maar ja toen naar de tumor, dat werd verdoofd en ze schieten er dan een naald in (klinkt als een nietmachine) en happen er wat uit en dat drie keer. Eerste keer dacht ik, och valt mee we maakte er wat geintjes omheen en toen de tweede keer. Ai, grrrrr dat was niet fijn. Ik zei tegen de arts dat als het de derde keer weer zo’n pijn zou doen, ik zou slaan. Hij vroeg wie ik zei, jou natuurlijk. Maar het was niet nodig de derde keer viel het weer reuze mee. Ik met een pijnlijke lekgeprikte borst weer samen met Leon naar de mama verpleegkundige en die vertelde dat we om 16 uur terug moesten komen en dan zou ik de chirurg Boelens spreken en zou de uitslag bekend zijn. Super geregeld dus, daar kan ik niets verkeerds over zeggen.
We wisten eigenlijk wel dat het foute boel was, maar nog niet hoe fout. Nou samen met Leon Tim en Luc ingelicht en nog een rondje slecht nieuws gesprekken gedaan. Daarna heerlijk met Leon naar mijn allusie die ons verwende met een lekker eitje met ham en kaas. Nog even tussendoor naar de winkel en ik een nieuwe broek gekocht waar ik me weer ergerde in de spiegel over mijn lijf. Je zult denken “hoe belangrijk”, maar ja ik blijf wie ik ben. Daarna hop weer terug naar het ziekenhuis. Daar zou ik een gesprek krijgen met dr Boelens, die voortaan ook “mijn” chirurg zou zijn. Had al van mijn vriendin Nancy gehoord dat ik het niet beter had kunnen treffen en ja ze had gelijk. Vanaf zijn eerste woorden wist ik dat de klik er was, hij wond er geen doekje om en maakte het niet mooier als dat het was.
Ik heb een tumor van 3 cm in mijn linkerborst van een veel voor komend soort en eigenlijk van het type die in de regel goed behandelbaar. Mijn klier in de oksel is ook aangetast en dit maakt het dat het nog wat lastiger gaat worden ook voor later. Maar goed hij vertelde wat hij verwachte wat er gaat gebeuren, maar dat ik zelf nog wat keuzes had. Nou vind ik dat ik de niet heb, hun advies is voor mijn bindend en daar ga ik voor. Zoals het er nu uitziet, vrijdag heeft hij nl eerst nog overleg met de artsen in de Radboud, krijg ik eerst een borstbesparende operatie omdat gezien mijn behoorlijke borst omvang dit beter is voor rug schouders etc. Daarna krijg ik 5 weken iedere dag bestralingen en dan nog een half jaar 1x in de 3 weken chemo. Deze chemo, zegt hij is pittig ik zal mijn haren verliezen en ook behoorlijk ziek worden en dat moeten we volgens hem niet onderschatten. Maar over drie kwart jaar, daar gaan we voor, ben ik klaar jippie.
Kortom, pittig maar er is een doorkomen aan. Ik, samen met mijn mannen, mijn familie en vrienden, wij kunnen dit en ik ben ook nog eens gezegend dat ik in een prachtig durpke woon met mooie mensen, dat helpt ook zeker. Zoals iedereen mij kent ben ik een open boek en dat zal ik blijven. Ik beloof dat ik niet mijn kop in het zand zal steken, maar bekijk het wel zo zoals het op mijn pad komt. Ik ga er nu nog geen enge of spannende verhalen voor in mijn hoofd halen. Met alles waar ik mee bezig ben, ga ik ook verder al zal ik soms verstek moeten laten gaan. Je zal toch ook lol moeten hebben in het leven en zal dit ook zeker aangaan met een dosis humor, anders red ik het niet.
Omdat ik helaas uit ervaring weet en nu ook met mijn nieuw bedrijf en opleiding, is het vaak eng om met iemand die kanker heeft te praten, vandaar dat ik start met mijn blog over mijn ‘ziek zijn’. Ik vind het prettig om van me af te schrijven en ik denk dat het prettig is voor velen om gewoon te weten hoe het met me is en dat maakt het lekker benaderbaar. Dus voor iedereen die mijn blog wil volgen, welkom…… maar als dit te heftig is dan sla je dat lekker over dat is ook geen probleem.
Wordt vervolgd…..
