Mijn blogs worden puur geschreven en er gaat wel wat tijd overheen voordat ik beslis dat deze online gaat. Geloof me ik heb al heel, heel veel geschreven wat ik niet plaats omdat ze bijvoorbeeld te heftig, boos of wat zo meer zijn. Ik denk natuurlijk ook nu, moet ik door met mijn blog? Vinden mensen het niet een beetje te overdreven wat ik allemaal bloot geef? Daar heb ik het met een aantal mensen in mijn omgeving overgesproken en eigenlijk was hun antwoord, gewoon mee doorgaan. Maar het is zoals het is, ik maak het niet mooier of erger als het is. Het zijn mijn gevoelens en gedachtes en het helpt mij om het op te schrijven. Het is natuurlijk aan ieder om het wel of niet te lezen. Ik ben ontzettend geroerd door alle lieve reacties die ik krijg en de mensen die mij aanspreken, dit helpt enorm. We krijgen steun van alle kanten, waar we wel even stil van worden en soms denken van: dit kunnen we echt niet aannemen. Ik ben het nu wel een beetje kwijt, wat speelt er het meest mijn ziekte of ons faillissement? Ik ben niet depressief dat weet ik zeker, daar heb ik ervaring mee en hele goede voelsprieten. Als ik maar enigszins voor mezelf het signaal heb dat de
depressiviteit weer om de hoek komt kijken, ga ik acuut contact opnemen met mijn psychotherapeut.
Ik wil nog even terugkomen op de blog van gisteren daarom zo snel deel 2. Ik ben zaterdag voor de ogen van diverse mensen ingestort en eigenlijk schaam ik me daar een beetje voor. Je kunt denken ja waarom? Ik zou het zelf bij een ander ook hebben maar nu betreft het mij en tja dan is het toch anders. Ik wil graag sterk zijn en positief, ik wil er voor andere zijn. Ik schrijf in de blog dat ik zeker nog wel inzie dat het vele, vele malen erger kan. Godzijdank heb ik dat vermogen nog, want anders zou ik niet reëel zijn. Ik heb een geweldige vent aan mijn zijde en 2 enorm fantastische zonen waar ik o zo trots op ben. Tja de uitspraak als je maar gezondheid bent hoef ik niet te schrijven want iedereen weet dat dit niet zo goed zit, maar ook daar heb ik niet alleen maar treurnis om ook dat heeft me iets gebracht. We hebben geweldige familie, vrienden en kennissen die door dik en dun achter ons staan. Ook hebben we een fantastisch netwerk om ons heen die ons helpen, daar waar ze kunnen. We hebben voor nu geen inkomen dat geeft me toch wel zorgen en onrust. Leon heeft met Tim zijn CV doorgenomen en Luc heeft hem ook gelezen, wat grappig was dat ze verbaasd waren over de diploma’s die Leon heeft in de elektronische techniek. Leon is voorheen altijd techneut geweest, hij repareerde computers en randapparatuur voor grote bedrijven. Techniek is zijn passie en nog steeds, dit in combinatie met zijn commerciële kant. Tim en Luc hebben hem eigenlijk alleen echt bewust meegemaakt als eigenaar van de Phone house al het andere kennen ze niet. Ook zijn er mensen die zeggen; wil en kun je wel voor een baas werken na al die jaren zelfstandig te zijn. Natuurlijk kunnen wij dat, wij weten als geen ander wat het is om ondernemer te zijn en dat er veel aan de knoppen gedraaid moet worden om iedere maand een positief resultaat te hebben. Daarnaast hebben wij geen van 8 tot 5 mentaliteit en ziek zijn is voor ons geen barrière om niet te werken, dat hebben we het afgelopen anderhalf jaar wel bewezen. We hebben mensen in ons netwerk die Leon helpen met dit traject en er wordt steeds gezegd dat er echt iets moois uit komt. Leon is een integere, loyale man met enorm veel ervaring, een harde werker en stopt zijn hele ziel en zaligheid in dat waar hij mee bezig is. Leon weet altijd ondanks alles het in het positieve om te draaien, ook nu.
Er zijn collega’s van ons die nu privé meegetrokken worden in de ellende, godzijdank is dat bij ons niet zo. Er zullen collega’s met hun gezinnen zijn die in de schuldsanering komen en dat is vreselijk, zeker omdat eigenlijk de vinger gewezen kan worden naar de organisatie. De grote man achter de organisatie zit lekker veilig in zijn villa in Monaco en die zal er heus geen boterham met zalm en kaviaar minder om eten. We kunnen godzijdank iedereen recht in de ogen kijken, er zijn geen lijken die uit de kast komen. Natuurlijk ook privé zit er van ons behoorlijk geld in de onderneming en als je daar teveel aan denkt is het zuur, we hadden daar wel hele mooie dingen van kunnen doen en zeker een hele poos van kunnen leven of een nieuw project kunnen opstarten. Ik heb weleens de neiging dat ik zeg: hadden we maar, dan zegt Leon meteen ‘achteraf kijk je een koe in de kont’ dat relativeert natuurlijk enorm. Ons huis is van ons en en nog een stukje van de bank 🙂 , of we daar iets mee gaan of moeten doen dat zien we nog wel maar het is van ons en daar kunnen we zelf de beslissing over nemen. We hadden het bedoeld als onze oude dag voorziening omdat je als ondernemer geen pensioen opbouwt, maar goed we hebben het nog dat is het belangrijkste.
Ik ben vanmorgen weer uit mijn veilige kamertje gekomen en merk dat er weer wat ruimte is al blijft het heel, heel broos. Ik monitor goed hoe ik me voel en als het moet trek ik me weer terug, dat weet iedereen om me heen. We kregen net een telefoontje dat we toch voor de rechtbank in Roermond moeten verschijnen, vreemd want in den Bosch was dat niet nodig. Het zou eigenlijk niet de bedoeling zijn omdat de vestiging in Venray al lang niet meer bestaat. De curator heeft Venray al meegenomen in alles, maar goed als we naar Roermond moeten dan doen we dat ook maar, het schijnt niet zoveel in te houden. Ook staan er deze week 2 ziekenhuisbezoeken gepland, want mijn ziek zijn kent heeft geen time-out. Ook hier ga ik kijken wat ik kan uitstellen en wat niet, ziekenhuisbezoeken vergen veel van mij lichamelijk.
Kortom, met alle lieve mensen en steun gaan wij het uiteindelijk wel redden. Alleen de zin uitspreken; met overtuiging en vol vertrouwen ga ik de toekomst tegemoet, dat is nog net teveel gevraagd.
