Mijn borsten en ik, nee we zijn niet meer echte vriendinnen. Ik ben zoals je dat noemt, flink geschapen. Ik heb mijn hele leven een haat, liefde verhouding met mijn lichaam. Maar mijn borsten, daar had ik het minste last van. Mijn decolleté heb ik altijd wel durven te tonen. Ik herinner me nog een moment, toen mijn moeder, werd bestraald vanwege borstkanker. Ik ging altijd met haar mee, met de taxi naar Eindhoven. Soms gingen er nog meer patiënten mee voor bestraling. Een keer was dit een man en toen hij bij zijn huis afgezet was zei mijn moeder: hij zat de hele tijd naar jou borsten en “inkijk” te kijken, kun je niet iets aan doen wat hoger sluit. Nou Suzanne Verstraaten, de chauffeuse die dag en ik lagen dubbel van het lachen. Ik zei tegen mijn moeder: ik hoop dat hij ervan genoten heeft.
Maar ja, nu na het gesprek vandaag met chirurg van Dongen, blijkt dat er in mijn andere borst maar liefst een tumor van 5 cm zit, is het anders. Nu heb ik zoiets van, hallo dames nu is het genoeg jullie horen niet meer aan mijn lichaam. Er moet nog wel een punctie gedaan worden, maar eigenlijk liet hij er geen twijfel over dat het wel erg verdacht is op maligniteit. Ik heb aangegeven dat ik dan niet meer ga voor een borstbesparende operatie, maar dat beide borsten geamputeerd gaan worden. Ze maken dan maar 2 mooie gereconstrueerde borsten, maar deze dames wil ik niet meer.
Ik heb nog de tijd, de chemo gaat eerst nog zijn werk doen en daarna gaan we pas echt bekijken hoe de vervolgstappen gaan zijn. Dus, beslissen van borstbesparend of niet is nu nog niet aan de orde, eerst maar eens bekijken of de tumor wel of niet kwaadaardig is en van welk soort. Al is het wel heel reëel om met een kwaadaardig soort rekening te houden. Ik heb gevraagd of het een uitzaaiing is van de andere, maar dat was niet het geval ‘gewoon’ een tumor in iedere borst. Maar eigenlijk staat voor mij de keuze al vast, ik ga afscheid nemen van deze borsten. Ze geven mij een onveilig gevoel en voelen meer als een bedreiging als dat van iets wat bij mij hoort. Emotioneel heb ik er al afscheid van genomen, zo voelt dat. Ik loop rond met een hoofd vol gestopt met watten, een soort verdoofd gevoel.
Maar goed, dinsdagochtend een punctie en dan dinsdagmiddag de uitslag en wordt vervolgd…….
