Ik heb een keer een blog geschreven met de vraag, ben ik manisch? Psychotisch? Aan mijn tweede jeugd begonnen? Etc. etc. Nu er kan een nieuwe vraag bij, ben ik gehospitaliseerd? Eigenlijk zouden mijn ziekenhuisbezoeken zich nu al beperken tot een keer 1 controle in de 3 maanden, maar ik ben er gemiddeld wel 1 á 2 keer per week. Ik doe er luchtig over en och dat er iedere keer gepuncteerd moet worden, nou ja pech hebben.
Maar daar is sinds vorige week iets aan verandert. De zwelling aan de rechter’borst’ die steeds weer terugkomt ging me beperken. Ik kreeg er steeds meer last van, en ook mijn schouder en arm mobiliteit nam af. In mijn vorige blog heb ik geschreven, wat er aan gedaan is. Maar………. het kreeg een staartje, afgelopen zondag werd ik ineens niet lekker. Ik heb Leon gevraagd om naar huis te komen, nou dat zegt wel wat want dit doe ik niet snel. Uiteindelijk heb ik toch maar de EHBO gebeld en hebben ze me daar onderzocht en ze vermoeden toen dat er iets aan het broeien was bij de drain die geplaatst was. Ik moest starten met antibiotica, maar ik voelde me echt niet lekker. De volgende ochtend had ik een controle bij de oncoloog en ik vertelde de mamaverpleegkundige dat ik me echt niet goed voelde en dat zag ze ook aan me. De chirurg kwam erbij en er werd besloten om de drain te verwijderen, dat was maar goed want het was niet pluis daaronder. Hij stelde voor om me op te nemen omdat ik me zo slecht voelde maar zei daarbij; dat er verder niet veel in het ziekenhuis zou gebeuren. Nou ja, ik zei dan kan ik ook thuis in bed gaan liggen. Dat heb ik dan ook gedaan want ik was gewoonweg te ziek, TV kijken was al teveel dus alles wat ik deed was slapen, slapen en nog eens slapen voor mij geen prikkels.
Op woensdag was de situatie alleen nog maar slechter geworden, heb ’s morgens meteen wat dringende zaken voor de winkel geregeld en worstelde met het feit; zal ik wel of niet bellen naar het ziekenhuis? Uiteindelijk toch maar voor ‘wel’ besloten. De mamaverpleegkundige zei; pak je spullen en kom hier naar toe. Ze zei me dat ze me nog nooit zo gezien had, maar ik zat er ook echt doorheen zo beroerd was ik. Dezelfde chirurg van maandag kwam er weer bij en ik zou bloed gaan prikken en me dan laten opnemen. Van tevoren had ik al tegen Leon gezegd, het zal wel algehele malaise zijn en ja wat zei de chirurg toen hij de afdeling belde………algehele malaise. Nou, wat was ik blij toen ’s avonds bleek dat mijn ontstekingswaarde ondanks de antibiotica toch flink gestegen waren. Ik werd die avond nog flink zieker en kreeg koorts maar vanaf de dag daarna ging het langzaam beter. Ze hebben nog een CT scan van de buik gemaakt, maar die was goed. Nog een keer bloed gepuncteerd uit de borst en we hopen nu dat de holte toch snel op elkaar zal gaan plakken. Dus morgen naar huis.
Nu is het bekend dat ik het vreselijk vind om afhankelijk te zijn en ben steeds bij elke operatie heel snel naar huis gegaan. Dus ze weten hier heel goed dat ik niet graag in het ziekenhuis lig, maar nu liet ik alles gebeuren dat vond ‘mijn chirurg’ zelfs vreemd. En daar ligt mijn theorie, in die theorie zeg ik dingen waarbij je kunt denken; Oh dat heb ik haar ook gezegd, oh dat heb ik ook gedaan. Voel je nu niet schuldig want dat was ook wat ik nodig had steeds en wat ik zelf opriep. Maar tijdens mijn ziekte proces heb ik meteen de schouders eronder gezet en daar waar ik kon weer meteen zoveel mogelijk met het gewone leven bezig zijn. Mijn gezin, de winkels, mijn vriendschappen en alle andere uitjes etentjes, etc. etc. Het gaf me kracht en ik voelde me daar goed bij. Iedereen zei dan ook; sjonge, wat zie je er goed uit en ik straalde en beaamde ook dat ik me goed voelde. Ik kreeg genoeg hulp aangeboden, maar zei steeds; nee joh dat kan ik zelf wel. Als er iemand hulp nodig had, hup daar stond ik weer. Winkel sluiten och, Marion helpt wel met sjouwen en opruimen en naar de stort rijden. Tim kreeg zijn eigen appartement, zo leuk yes ik kan lekker meehelpen. Het is echt niet zo dat dit van mij verwacht werd, maar ik zelf vond dit nodig. Ik wil en kan gewoon niet afhankelijk zijn of niet dienstbaar zijn aan andere. Het is de aard van het beestje en tja en dat haal je er niet uit.
Nu lig ik hier in het ziekenhuis, heerlijk alleen op een kamer met een douche voor mezelf en ook nog eens een prachtig uitzicht vanuit mijn bed.Ik heb het bezoek afgehouden en hoef me ook niet schuldig te voelen voor alle lieve presentjes die iedereen meeneemt. Ik geef namelijk liever als dat ik neem. Iedereen is hier heel aardig, zorgen goed voor me en hebben wel in de gaten dat ik niet zo snel zal piepen of zo. En nu merk ik het geen prikkels, niets wat ik zie dat op me ligt te wachten, even niet meedoen aan de maatschappij wat doet dat goed. Nu ik hier lig hoef ik ook niet ergens aan mee te doen, want dat kan niet. Het is goed dat ze me alleen gelegd hebben anders had ik me constant aangepast aan de ander op de kamer, dit om maar niet tot overlast te zijn en daar waar nodig ook nog te hulp geschoten.
Mijn lichaam heeft duidelijk gezegd, HO STOP TOT HIER EN NIET VERDER. Dit was nodig want ik ging ook maar door en door. Ik vind het wel heel lastig om de lieve whats appjes en vragen van hoe het met me gaat onbeantwoord te laten, maar mensen ik ben gewoon op. De enige die het hier de oorzaak van is, ben ik zelf en de enige die er wat aan kan doe ben ik. Een lotgenoot zei een keer; ik wou dat ik dat chemo mutsje nog zo af en toe op kon zetten want dan zien ze aan me dat ik ziek ben. Dat klopt wel, ik zie er weer goed uit en straal, daar ligt mijn eigen hele heeeeeeele grote valkuil.
