Ik ben niet kaal geboren, had best wel mooie blonde haartjes met later wat lokjes hier en daar. Mijn haren groeide en groeide en mijn zus wist er de mooiste creaties van te maken. Het deed soms wel eens pijn, dat borstelen en getrek aan mijn lange haren maar het resultaat mocht er zijn. Dikke haren, een volle bos zoals ze dat noemen.
Door de jaren heen, heeft het heel wat metamorfoses doorgemaakt. Van donkerblond tot rood, coupe soleil, een permanent, soms kort maar toch meestal half lang. Al jaar en dag ben ik klant bij kapsalon José en meestal worden mijn haren door dezelfde kapster gedaan, dat is veilig ze weten nl. dat ik niet zo van poespas hou en graag een beetje basic blijf. Nu ontkom ik er ook niet aan dat ik grijs aan het worden ben, en vanwege die poespas had ik besloten om ze dan ook maar niet meer te gaan verven. Dit feit heeft heel wat discussies opgeleverd, maar ja dat verven om de zes weken is toch niet echt aan mijn besteed. Haren föhnen, al die fantastische stylingproducten nee niets voor mij, 8 tot 10 schuifspeldjes en huppakee mijn haar zat weer.
Maar nu ik dacht geen gedoe meer aan mijn haren, ga je kaal worden. Kaal? Toch wel een beetje vreemd kapsel, ook voor mij. Dan maar een pruiken kapper gezocht, goed naar adviezen geluisterd en met wie zou ik beter mee op pad kunnen als “mijn” José. José weet als geen ander hoe ik mijn haren wil, dus wij op pad. Sjezus mina wat een gedoe, kleurenstalen erbij welke ondergrond en ja de inplant en zo nog veel meer. Ik zei doe maar grijs en lang, makkelijk gezegd want blijkbaar mogen grijze vrouwen geen lange haren hebben. Er is een mogelijkheid om ze op wens te laten maken, maar dat mag wat kosten. Dus dan toch maar een kleur die naar het grijze toe gaat en lang, want ik wil ze opsteken zoals ik altijd doe. Oeps dat is ook niet zo gemakkelijk, opsteken met een pruik maar niet onmogelijk. Dan komen de modellen, vroeger droomde ik van een kapsel als dat van Farrah Fawcet DE Charlie’s angel, met mooie dikke lokken. Dat zou nu in principe mogelijk zijn, hup met de stoommachine maken ze er iedere krul in die je wil. Maar ja, ik wil blijven wie ik ben en moet zeggen dat ik bij de aanblik van de pruiken me toch niet echt vrolijk ga voelen. Het vliegt me ook wel aan, zo’n pruik maar ja bij het passen van die “chemo” mutsjes werd ik ook niet echt blijmoedig.
Vandaag was het dan zover, ik ga op pad met José en Marion die me gaat volgen met haar camera. Twee mensen waar ik me vertrouwd bij voel en ben dan ook erg blij dat ze meegaan. Ik kwam binnen bij Janny vd Ende in Gennep en zag de pruik staan, het was er 1 van de 8 die ze had besteld voor mij. Ik werd eigenlijk wel blij van de pruik en zeker toen hij werd opgezet. Het zijn wel hele lange haren maar ideaal om ze op te steken, met wat krul erin dus makkelijk naar mijn hand te zetten. De kleur was niet ideaal, dus andere kleur op en dat was hem (of haar). Toch nog de andere opgezet, maar het was wel al duidelijk dat het de eerste zou gaan worden. Na afloop nog lekker samen gaan lunchen en op naar huis. Met Marion heb ik de foto’s bekeken en ben blij dat ik haar gevraagd heb om me te gaan volgen met de camera. Mooi, om jezelf van afstand te zien bij het passen en het voelde goed. De pruik blijft bij Janny en als mijn haren gaan uitvallen, dat zal waarschijnlijk in de 2de week van de chemo gebeuren, wordt het een deel van mij. José zal dan mijn haren er af gaan scheren, fijn weer vertrouwd en veilig thuis en dan gaan we samen naar Janny die de pruik evt. nog aanpast op je (kale) hoofd.
Weer een stapje verder in het proces, ziek zijn…..
