Dit is een blog die eigenlijk door alle disciplines in de zorg gelezen zou moeten worden. Ik ben extra zorgvuldig met het schrijven van deze blog, want ik weet dat iedereen zijn of haar stinkende best doet. Maar met al mijn ervaringen en vele contacten met lotgenoten, is me wel iets heel duidelijk geworden. Daar gaat mijn blog over en nogmaals niet omdat ik met een vingertje wil wijzen.
Met al mijn ervaringen die ik het afgelopen jaar heb opgedaan is er maar één echt goed medicijn en dat is: géén angst hebben. Ja haha zal je zeggen, dat is makkelijk gezegd en ja dat is ook zo want ik ken godzijdank bijna geen angst. Ik heb er al een keer een blog overgeschreven, maar nu met mijn laatste opname is me dat weer eens extra duidelijk geworden. Ze vragen me nu: is het je meegevallen? Maar ik had ook deze keer duidelijk een afspraak met mezelf gemaakt; Ik laat me niet gek maken met verhalen hoe het zal zijn en ik ga er ook niet al te makkelijk overdenken en zo is het ook gegaan. Met deze operatie was ik extra afhankelijk en kwetsbaar, deze valt onder het noemer ‘zware operatie’, je bent ook nog eens erg overgeleverd aan de hulpverleners.
Op de verkoever, waar ik een nacht moest blijven na de OK, lag een man tegenover mij waarvan je al snel dacht, godsamme wat een zeur en klager en eigenlijk ook wel wat asociaal. Hij had een laptop voor zich en ging TV kijken met het geluid aan, ik heb toen gevraagd of ze hem oordopjes wilde geven en dat hebben ze gedaan. Maar gaande weg de nacht, merkte ik dat deze man gewoon bang was en echt enorm bang. Ik liet hem zijn verhaal vertellen en geloof me, dat was er een waarvan je dacht ‘och erum’ en hij werd langzaam rustiger, hij werd gezien en dat schepte hem rust. Hij had eigenlijk helemaal niet gehoord wat voor een aanwijzingen hij gedurende de nacht kreeg en dat snap ik wel want ze werden ook wat warrig aan hem uitgelegd. Ik werd ieder uur gedopplerd, dus ik was echt de hele nacht wakker van slapen kwam hooguit 10 minuten aan een stuk, dus heb veel meegekregen die nacht. Als ik zelf wat angstig was geweest, zou er voor mij genoeg aanleiding geweest zijn om flink in de stress te schieten. Wat de verzorging en artsen zagen was alleen de apparatuur aan je bed, dat was voor hen de graadmeter hoe het met je ging. Terug naar de meneer tegenover me, er werd steeds gezegd: we denken dat meneer te veel verwachtingen had, maar nee dat was het niet meneer was bang, dat was het. Nadat hij zijn verhaal kwijt was en ze hem goed uitgelegd hadden dat, ook al duwde hij 100 keer op die knop v.d. morfinepomp er niet meer uitkwam als verantwoord, toen kwam er rust over hem heen en kreeg hij met de minuut meer vertrouwen en zakte de pijn. Al snel zat hij zelfs snel met zijn benen langs het bed te bungelen.
Zo ook later toen ik weer terug was op de afdeling, er kwam een dame naast mij liggen. De zorg tegenwoordig is helaas veel gericht op lijstjes invullen, de verpleging staat met een computer voor hun neus bij je en vinken lijstjes af. Eigenlijk zien ze de patiënt niet, ze krijgen antwoorden op hun vragen die ze stellen en dit wordt ingevuld. Er was zelfs een verpleegkundige die na mij meteen overging naar mijn buurvrouw en zo met haar neus in de computer zat, dat ze haar aansprak met: ‘meneer’ dat wil dus zeggen dat ze niet een naar de patiënt gekeken had. Nee zeg dan maar eens dat je vertrouwen moet hebben. Deze vrouw had het nodige meegemaakt in haar leven, ze had eigenlijk een zwaar leven gehad met veel persoonlijk leed en kampte al een hele tijd met diverse kwalen en ze had pijn. Ze was voor deze opname al meerdere keren opgenomen geweest en had voor ze naar de afdeling kwam al 3 uur moeten wachten op de EHBO en ze had pijn, veel pijn. Helaas stak de verpleging of artsen hier geen tijd in, wat ze zagen was de computer en de kwaal waarvoor ze lag. Als er nu eens goed geluisterd was naar deze dame en geloof me er waren genoeg verzorgmomenten dat dit kon, had ze dit alles kwijt gekund en meer vertrouwen gekregen in dat ze gezien werd als persoon. Hadden ze mevrouw haar verhaal laten vertellen hadden ze er veel minder werk aan haar gehad, en dus uiteindelijk veel tijd uitgespaard dat weet ik heel zeker. En ja ik snapte mevrouw wel je moest ook op je hoede zijn, in de communicatie ging nogal eens wat mis, maar dat ervaar ik al in mijn hele ziek zijn al dat is niet alleen daar.
Kortom er wordt slecht geluisterd, er wordt veel gericht gevraagd volgens lijstjes en vervolgens gehandeld. Dit zit hem helaas in alle disciplines en dat kost veel, echt veel meer tijd dan nodig. Ik denk dat het hoog tijd wordt dat in alle opleidingen veel meer aandacht gegeven gaat worden op het sociaal emotionele, als alleen de behandeling van de kwaal en de daaraan hangende scores op de apparatuur. Ook zijn er veel aannames hoe iemand zich moet of zal voelen, maar hier zijn geen lijstjes voor iedereen is anders en wat je ziet wil niet zeggen dat dit ook werkelijk zo is. Er wordt heel snel iets gezegd waar iemand van in de stress schiet, er moet eerst goed nagedacht worden voordat er iets geroepen wordt.
Ik zou weleens mysterie patiënte willen zijn, in de diverse disciplines, zoals dit ook in winkels gebeurt. Niet om met het vingertje te wijzen, maar juist om eens aandacht en bewustwording hierin te krijgen. Door hele kleine aanpassingen zou er een groot verschil gemaakt kunnen worden, veel dingen gaan routine matig worden.
En dan moet ik het ook nog eens over al die media-uitingen hebben en alle goed (meestal goed) bedoelde adviezen tegenwoordig. En dan ook nog iedereen die vindt dat ze hier ook nog eens wat van moeten vinden. Ik krijg constant om me heen berichten die, ook hoe goed bedoeld niets toevoegen, ze brengen alleen verwarring. Een patiënt kan alleen maar “goede” keuzes maken als er goed met hem of haar gekeken wordt naar wat mogelijk is in behandeling en wat het beste past bij hem of haar. Het is pas goed als de patiënt gezien wordt als een PERSOON met een verleden en leefomgeving, dus wie hij of zij werkelijk is. Als de patiënt het gevoel krijgt dat ze gezien zijn en er goed naar ze wordt geluisterd, dan pas kan er vertrouwen komen. Vertrouwen geeft minder angst en minder angst is het allerbeste medicijn, daar ben ik van overtuigd.
