In mijn blog heb ik het eigenlijk niet zo vaak over hoe het lichamelijk met me gaat. Dan nu een verslagje over hoe het lichamelijk mijn mij gaat tussen de kuren door. Ik spreek nu veel lotgenoten en begrijp van hen dat het met iedere kuur erger gaat worden. Natuurlijk merk ik dat eigenlijk zelf ook wel, er is al een heel verschil tussen de eerste en de derde kuur.
Mijn chemokuur start altijd op woensdag, een dag ervoor moet ik bloedprikken om te kijken of ik de kuur lichamelijk aan kan. Ook start ik de dag vóór de kuur met medicijnen tegen de misselijkheid.
De dag van de kuur gaat redelijk relaxed, ze beginnen met een handmassage om makkelijker geprikt te kunnen worden. Er is een heel schema, ze beginnen eerst met een anti misselijkheid middel door het infuus in te laten lopen. Daarna krijg ik 3 soorten cytostatica en wordt er nog een paar keer gespoeld tussendoor. Op de afdeling wordt je als een prinsesje behandeld en als ik naar huis kan is er eigenlijk niet zoveel met me aan de hand.
De dagen erna gaan ook nog vrij rustig, ’s ochtends kan ik nog wel wat dingen doen en ’s middags lig ik op de bank en doe rustig aan. Vanaf de dag vóór de kuur tot en met maandag slik ik medicijnen tegen de misselijkheid en de dag na de kuur krijg ik een spuit voor mijn witte bloedcellen te vermeerderen. Op zondag begin ik zwakker te worden, maar de maandag is tot nu toe de zwartste dag en met zwart bedoel ik ook echt zwart. Ik kan geen prikkels aan, dus geen tv geen licht, mijn bed is de plaats waar ik vertoef de hele dag. Eten en drinken moeten ze me echt brengen want uit eigen initiatief doe ik dat niet. Elke stap die ik moet zetten is er een teveel. De dagen erop zijn ook vreselijk, ik voel me een vaatdoek en als ik loop hijg ik als een oud paard. Iemand die jaren geleden dit traject heeft doorlopen heeft, vertelde mij; als ik voor de trap van 13 trede stond dacht ik ‘hoe kom ik in godsnaam boven’ en ja zo is het, zo voelt het. Lichamelijke ongemakken zijn er zoals: tintelende vingertoppen, smaak weg, misselijk, vreemd gevoel in de voeten, kort van adem, trillende ooglid, droge hele droge huid, botpijn, rommelende en probleem gevende darmen en moe, moe, moe, leeg, leeg, leeg.
De week na de kuur blijft wel zwaar zeker tot donderdag , na deze derde kuur zelfs tot en met vrijdag. Deze laatste kuur ben ik op maandag zelfs even van de wereld geweest en op donderdagavond werd ik weer niet goed. Zaterdags krabbel ik weer op en vanaf zondag kan ik weer genieten van dingen en word ik weer blij van kleine dingen. Genieten is dan ook dubbel genieten, zo blij ben je dat je weer mens kunt zijn en dat voor anderhalve week want dat komt de volgende kuur weer.
Zo zien mijn weken tussen de chemo’s eruit en heb nog drie van die ellendige te gaan, grrrrrr ik moet ook zeggen dat ik daar ook steeds zwaarder over ga denken de weg naar de volgende kuur. Maar ja er is geen andere optie, ik moet wil ik genezen.
Een ding doe ik nu wel, ik ben alleen maar bezig met dat wat me positiviteit brengt, alles was negatief is of me geestelijk zwaar valt heeft nu geen plaats in mijn leven. Dit gewoon omdat mijn energie en tijd enorm kostbaar is en dat wil ik dan ook zo goed mogelijk doorbrengen.
