Ineens, hang je te bungelen aan dat hele, wel heel dun draadje. Je probeert je vast te houden maar het spat als een 7 ton zware staalkabel uit elkaar. Je hebt het geprobeerd, kost wat kost de sterke, weet wat ze wil vrouw te blijven. Je voelt dat de verantwoordelijkheid die je altijd hebt genomen onder je vandaan glipt en je neemt onbedoeld mensen met je mee.
Vier personen, één huishouden maar met ieder z’n eigen emoties en verdriet en ook angst. Tja, dat is echt een mokerslag een hele grote mokerslag. Ieder handelt uit de liefde voor jou en elkaar, maar je bent elkaar even kwijt. Je weet op dat moment niet hoe je dat aanmoet pakken want er is helemaal en echt helemaal geen enkel stukje energie in je die dat kan. Boosheid en woede eigenlijk bij alle vier, maar dit wel gebaseerd op verdriet en de liefde voor elkaar. Dit was waarschijnlijk wel even nodig, om allemaal te weten dat we hier een aandeel in hebben om dit jaar zo ongeschonden door te komen. De chemo is ook wel een enorme harde leerschool om mee te beginnen, het maakt ook het goede in je kapot en dat merk je. Niet dat ik de voorbeeldige moeder en huisvrouw ben, helemaal niet zelfs, maar ik was wel een spil waar alles omheen draaide. Het loslaten, iets wat in ieder geval lastig, heel erg lastig is voor mij zal nog een hele megaklus zijn. Maar die komt dan ook nog eens zo om de hoek, pats boem van wie niet horen wil moet dan maar voelen.
Ik heb HELP geappt, echt HELP en die hulp kwam en die bracht rust. We werden geconfronteerd met onze eigen onmacht en ik denk dat dit nog wel vaker de hoek om zal komen kijken. Heb naar al de lieverds om me heen geappt, dat ik nu even in een soort schulp kruip……even tot ik weer iets opgekrabbeld ben voor de volgende kuur. Voor mij even geen, geluiden maar rust. Alle geluidjes die een telefoon maar kan maken staan op uit, alleen die van het bellen op trillen omdat het ziekenhuis me meerdere malen heeft proberen te bellen en ik geen gehoor gaf. Het doet me wel pijn dat ik bij die dierbare O zo belangrijke mensen me soms zal moeten laten afweten, want iedereen wil zo graag iets voor je doen.
Voor mij nu even geen facebook, politieke issues………..gewoon rust. Dit zal nog een hele kluif zijn voor iemand als ik, die altijd enorm maatschappelijk betrokken is en een vechter voor dat waar ze voor staat.
Vanmorgen de afdeling RUCO gebeld, ze zijn zo lief, horen je aan geven je tips en rust……………… Wat fijn dat ze er ook voor je zijn als je thuis bungeld aan dat broze draadje.
Vier personen, één gezin een mooi gezin gaan samen verder dit oerwoud in en niet wetende wat we allemaal gaan tegenkomen. Soms elkaar ff kwijt, maar eigenlijk als een team wat ontzettend veel liefde voor elkaar kent.
