De liefde die ik van mijn mannen krijg, staat voor mij als een rots. Leon mijn alles en dat al 35 jaar, we kennen elkaar door en door en voor sommige een vreemd stel omdat we nogal direct met elkaar omgaan. Leon, dat is mijn baken mijn klankbord er is eigenlijk niets wat ik doe zonder hem om zijn mening te vragen. We zijn zeker geen “klef” stel, we zitten niet aan elkaar vastgeplakt en hebben onze eigen interesses en werkzaamheden ook al runnen we samen 2 winkels. Tim, een super sociale jongen, druk met heel veel in het dorp, net zoals mij is hij gedreven en doet alles wat hij doet met passie, heel veel passie. Mijn ziek zijn brengt hem in disbalans, hij is bezorgd en zorgt dat hij over alles op de hoogte blijft, komt na zijn werk thuis met altijd de zin en vraag: ‘hoi, hoe ist? Tim is een gevoelige jongen en wil met sommige zaken nog niet geconfronteerd worden, zoals mijn pruik, hij ziet het wel als ik hem draag hij hoeft het niet nu al te bekijken. Hij pakt projecten aan die ik in mijn hoofd haal, bijv. de zolder opruimen, maar ook de winkels daar is hij samen met Leon met passie aan de slag en dat geeft mij weer rust en ruimte. En dan onze Luc, net zo rustig als zijn vader en echt geen binnenvetter daar kan ik op vertrouwen. Heb ik hier in huis een fotosessie om mijn borst goed op de gevoelige plaat te krijgen, Luc blijft er lekker rustig en nuchter bij. Hij komt regelmatig naar me toe om me een heerlijke knuffel te geven en doet wat ik vraag meestal zonder commentaar. Haalt zijn propedeuse en is zo blij maar Luc gaat niet uit zijn dak, nee Luc blijft rustig zoals altijd hij is mijn lekkere knuffelbeer en als ik hem iets vraag doet hij dat zonder commentaar. Kortom, het zijn mijn mannen en geven me een veilige thuis.
De liefde die ik van mijn familie krijg, mijn ‘schonezussen’ zoals ik ze noem en echt in een woord topwijven. Beide hebben een enorm verlies moeten dragen, het verlies van hun partners. Een van hun partners, mijn broer mijn alles en niet te omschrijven wat zijn overlijden met mij gedaan heeft en nog doet. Het doet nog steeds pijn dat hij niet meer in mijn leven is en ik mis hem nog iedere dag, hij was mijn stoere ontzettend lieve grote broer. We delen een verleden dat zeker niet makkelijk was, we hebben moeten knokken voor het gezin van mijn zus en dat deden we samen. Maar sjonge jonge wat heeft hij een pracht gezin nagelaten, wat houd ik ontzettend van zijn kinderen en vrouw. Anne heeft een nieuwe partner, ook dat klikt enorm en voelt als een echte zwager. Petra, Leon’s petekind waar ik zo trots op ben. Ze heeft een hele periode bij ons gewoond en wat heeft ze geknokt en wat heeft ze veel bereikt, ze voelt als een deel van mezelf en ik ben ontzettend trots op haar. En dan Francis de zus van Leon, ze heeft vorig jaar haar man verloren, dit is ook geen “kattenpis”. Ze heeft het lastig, maar oh zo dapper en komt soms lekker en paar dagen naar ons moj durpke en dat voelt lekker. Mijn allessie met haar gezin, sjonge ze is als een moeder, ze kent me als geen ander en haar gezin is mijn gezin en dat is zo, zo ontzettend lekker, het is mijn thuis.
Dan heb ik nog mijn vrienden, sommige al van heel lang geleden en sommige nog zo kort maar ook zo belangrijk. Ze verrassen me, met hun onvoorwaardelijke liefde en initiatieven. Ik zal eens wat voorbeelden noemen zonder iemand te kort willen doen en niet op volgorde van belangrijkheid dat wil ik wel voorop stellen. We hebben een “mutsenclubje” Christa, Diny en Marjan, die zelf geconfronteerd is met een slechte uitslag en een moeilijk pad moet bewandelen. Maar bij deze ‘megjes’ kunnen we heerlijk op de bank gaan zitten en mutsen zoals we dat noemen, schoenen uit deken om ons heen en lekker ons zelf zijn. Ze voelen aan als er even een dipje is en appe zal ik ff komen, heerlijk. Mijn maatje, het is een echte vent maar eigenlijk een vriendin, Jacco. Hij staat als een rots voor me, hij verzint het om te bellen; zeg waar ben je? Kom maar snel en daar staat hij op de stoep met zijn Dianne, ook zo’n kanjer, met een heerlijke lunch. Hij noemt me miss Bucket of the Queen en we delen samen onze passie, Londen. Hij kan goed opbellen en zeggen: zeg ik zag daar een leuk hotelletje zullen we daar eens met z’n viertjes een nachtje heen gaan? José, mijn buurvrouw maar zeker ook een vriendin. Bezorgt en verdrietig om wat mij overkomt, wil zich niet opdringen maar dat kan ook niet want ze hoort er gewoon bij ook bij haar voel ik me ontzettend veilig. Ze helpt me met de pruik en alles wat er omheen komt kijken, ze is lief en enorm attent. Fabiënne die ik via de ondernemersvereniging heb leren kennen, met haar kan ik lekker gek doen en ook ‘uit mijn panty’ gaan zoals ze dat noemt. We delen onze ondernemers zorgen en hebben een enorme passie samen opgepakt, het centrummanagement met de koopzondagen. We hebben dagelijks meerdere keren contact via de app, hebben ook veel overleg en vergaderingen met diverse partijen. We hebben aan een woord genoeg om te weten waar we heen willen. Gisteren hadden we zo’n koopzondag, de hele dag hebben we door het centrum gelopen om te kijken of alles goed verliep wat we georganiseerd hebben. We genieten van een goed glas wijn en ondertussen komen de mooiste ideeën naar boven. Nancy, mijn “oud” collega van het Venrayse ziekenhuis een wat je noemt topwijf. Appt bijna dagelijks met mij, is ook lekker eerlijk en bij haar kan ik al mijn zorgen delen. Dan zegt ze: je weet het als ik iets kan doen, nou ze doet al zoveel alleen al door er te zijn. Ze is zo ontzettend lief en rustig, haalt me op voor een etentje met Monique ook een “oud collega” van het Venrayse ook zo’n toppertje. Samen kunnen we ook heerlijk lachen om elkaars dingen, heerlijk ontspannend en je voelt je zo jezelf met hen. Marion Jebbink, we kennen elkaar nog maar ruim een jaar, maar wat kunnen we heerlijk samen over alles praten en vaak ook met veel humor en zelfspot. Marion volgt me nu met haar camera, we zijn bezorgd over elkaar en dat voelt fijn vertrouwd. Mijn ondernemers vrienden, zo medelevend maar ook met lekker de humor er in. In de jaren centrummanagement zijn ze heel veel voor me gaan betekenen: Maurice een dijk van een kerel geeft me een goed klankbord, Sven, Gert-Jan en Jan en Jacques, Lieke en Erik (tja het is een mannenwereld waarin ik me begeef) we spreken elkaar meerder keren in de week en ook van hen de knuffel nu. Ze zijn goud eerlijk fluiten me terug daar waar nodig, fijn en vertrouwd. Angelien, die vindt dat ze meer voor mij moet doen, maar ik ben zo ontzettend trots op de stappen die ze zelf maakt in het leven, dat leven dat het haar zeker niet makkelijk maakt. Die stappen die ze moet maken zijn voor haar zeven mijls stappen, maar ze zet ze toch maar mooi. Ik moet ook zeggen: lang leven de whats app, dit doet zo’n goed om met hun allemaal heerlijk ff een appje te delen.
Ons personeel, sjonge wat fijn ze staan er toch maar en met veel passie draaien ze onze winkels. Leon moet nu natuurlijk ook vaak weg, maar deze mannen staan er en doen er alles aan om de winkels te laten scoren. Toppers zijn het, stuk voor stuk.
En dan mag ik al die lieve woorden van vele niet vergeten, man o man wat doet dit goed. De kaarten, de presentjes, de lieve woorden, de koffiebezoekjes die ik krijg. Ik wordt er verlegen van, de liefde die het uitstraalt en de energie die het me brengt dat is met geen pen te beschrijven. Wat ik ook bijzonder vind is dat we aangesproken worden door mensen waarmee we niet meer ons leven deelden door omstandigheden, het is zo gemakkelijk voor hen om gewoon door te lopen, maar nee ze spreken ons aan en dat is geweldig en dat doet goed.
Kortom ik ben een gezegend mens en voel me rijk met al deze kanjers om me heen, ik ben er ook door verbaasd had mezelf niet zo hoog staan hierin. Het geeft me een gevoel van veiligheid en dat is wat nu erg belangrijk is, daar krijg je energie van.
Deze blog is erg gevaarlijk want man o man wat heb ik veel dierbare om me heen en ik wil de een niet van de ander te kort doen want ze zijn allemaal ontzettend belangrijk voor me.
