Ze hebben me er nadrukkelijk op gewezen, dat de operatie van een reconstructie en herstel behoorlijk zwaar zou zijn. Het zou ook betekenen dat ik even wat meer ‘achter de geraniums’ zou zitten, zo noem ik dat zelf. Het was eigenlijk voor mij ook een onvermijdelijke operatie, omdat we de rechterborstholte niet onder controle kregen. Ik ben dan ook 2x opgenomen i.v.m. deze borstholte waarvan 1 keer weer een operatie heeft plaatsgevonden. Ik had behoorlijk wat pijnklachten en moest gemiddeld 1 keer naar het ziekenhuis om seroomvocht te puncteren. Het punt is, dat ik wel te kampen had met een flinke beschadiging van mijn bestraalde huid en de vraag was: zou ik wel sterk genoeg zijn na de chemo’s, 5 operaties en bestralingen? Daarbij, is dit alles is nog geen half jaar geleden.
Ik ben er zonder verwachting ingestapt en heb het over me heen laten komen. Het gaat voorspoedig met me, maar ik moet echt zeggen het vraagt veel doorzettingsvermogen. Het is zwaar en het is moeilijk om vertrouwen te hebben, je bent ontzettend afhankelijk en weerloos. Het mobiliseren is cruciaal, maar oh zo zwaar en mijn “pitbull schap” komt dan ook zeer goed van pas. Ik ben nu 1 ½ week verder en kan mezelf verzorgen, ik douche mezelf maar dat wel als er iemand in de buurt is en zet mijn eigen kopje koffie en thee. Ik ben wat aan het freubelen en doe wat administratief werk voor de winkel en het centrummanagement.
VOOR WIE GRAAG WIL WETEN HOE E.E.A. IN ZIJN WERK GAAT, HIERONDER EEN VERSLAG.
Zondag 8 januari was het dan zover en werd ik om 18:00 uur verwacht in het Academisch Ziekenhuis Maastricht. Ik was wel al een paar dagen onrustig, dus het was goed dat het zover was. Leon en Tim brachten me weg en onderweg zijn we nog even bij de McDonalds gestopt, Tim en ik zijn er gek op……….. helaas moet ik zeggen. Eenmaal op de afdeling aangekomen hadden we een prettig intakegesprek met een verpleegkundige en later kwam er een plastische chirurg bij mij alles aftekenen en uitleggen. Deze arts vertelde ook dat hij verwachte dat na deze operatie mijn problemen met de rechterborst verholpen zouden zijn en dat hij wel zag dat het tijd werd dat ik geopereerd zou worden. De volgende ochtend zou ik om 7:15 uur naar de OK gaan en zo gebeurde het ook. Voordat ik naar de OK werd gereden, moest ik speciale steunkousen aan (deze zouden de hele opname aanblijven) dit i.v.m. het risico van trombose en er kwam nog een assistente vragen of ik mee wilde doen aan een onderzoek i.v.m. het meenemen van de gevoelszenuw, daarna brachten ze me weg. Ik kwam op de voorbereidingskamer en dat was me toch grappig, het was net of ik in een filmscene beland was. Er werd gecheckt of ik wel de juiste persoon was voor de juiste operatie en ik moest al op een speciaal OK-bed gaan liggen, ik kreeg een OK-mutsje op en werd tussen een grote rij wachtende geschoven. Hilarisch, een hééééééle grote rij, met allemaal liggende wachtende en dat zij aan zij. De eerste gedachte die meteen bij me opkwam: er ontbreken nog net de teenkaartjes, anders zou je denken dat ik in een mortuarium van een of andere tv serie beland was. Naast me lag een oudere dame en vroeg of ik ook kwam voor een nieuwe heup, ik zei nee ik kom voor nieuwe borsten :-).
Inmiddels was het 8:00 uur en er kwam een hele optocht van OK-assistentes aan, die ieder hun patiënt meenamen naar de juiste OK. Daar werd het bed op een soort rails geschoven en gedraaid. Op de OK kwam iedereen zich even voorstellen. Er was al een plastische chirurg aanwezig die me weer wat controle vragen stelde, ze zouden met twee teams aan me gaan werken en eenmaal onder narcose zouden ze eerst een blaaskatheter inbrengen en een arteriële lijn in mijn voet en pols. Dit is natuurlijk fijn, want dat zijn geen prettige ingrepen. Een team zou beginnen aan mijn buik en een team aan mijn borsten. Het team wat de operatie uit zou voeren was onder leiding van dr. Piotrowski. Ik heb deze arts nog niet ontmoet maar dat komt met de tweede nacontrole in februari. Ik werd heerlijk in dromenland gebracht en heb niets gemerkt. Ik werd na ruim 8 uur weer wakker gemaakt en dat ging best vlot, ze hebben me op de verkoever aan diverse toeters en bellen aangesloten en ik zou de nacht daar ter controle overblijven. Op de verkoever kwam Dr. Sawor naar me toe, hij voert met zijn team ook deze operaties uit. Hij had die dag nog tijd over en heeft toen nog een handje geholpen met zijn plastische chirurg. Dat was mooi dat scheelde natuurlijk weer operatie tijd. Vervolgens wordt er 48 uur lang, ieder uur je borsten gecontroleerd met een doppler om te kijken of het bloed nog goed door de aderen stroomt, dus van slapen daar is een paar dagen niet echt sprake. Na 48 uur werd dit 1 x in de 2 uur en weer 24 uur later 1 x in de 4 uur, geloof me ik snakte naar een hele nacht heerlijk doorslapen. Pijn werd op de verkoever goed onder controle gehouden met een morfine infuus. Ik had wel flinke pijn aan mijn tennisarm, die ik door alle ellende van de afgelopen maanden had opgelopen. Mijn bloeddruk bleef laag en ook mijn zuurstofgehalte in het bloed, daar kreeg ik extra medicijnen voor en extra zuurstof via een neusbrilletje. De bloeddruk moest eigenlijk boven de 100 zijn, maar dat lukte niet zonder medicijnen. Uiteindelijk is het beleid naar ‘boven de 90’ bijgesteld en kon ik terug naar de verpleegafdeling waar ik opgenomen was. Daar heb ik nog een nachtje zuurstof bijgekregen, dat was wel fijn. Ze leggen je in een zgn. strandstoelhouding en dit moet je ook nog een hele tijd blijven doen, dus niet recht in bed gaan liggen maar ja dat kan ook eigenlijk niet anders. Alles staat flink onder spanning dus je loopt ook krom, maar dat moet. Op de verkoever werd ik nog even lekker gewassen door 2 verpleegkundige en kreeg ik een buikband en BH aan, die ik 6 weken aan moet houden. Op de afdeling zei een verpleegkundige dat ik ook een corrigerende broek aan kon doen, dit zou comfortabeler zitten als een buikband, nou die had ik nog genoeg thuis in de kast liggen en ze had gelijk het zat een stuk prettiger. Ik ben al snel gaan bungelen met de benen langs mijn bed en dat ging heel goed. Er was mij door de plastische chirurg verteld, dat het beter was om snel te mobiliseren. ’s Avonds heb ik dan ook gevraagd om al op te stoel te gaan zitten en later ben ik zelf naar het toilet gelopen. Het was niet makkelijk, dat mobiliseren en erg op je tanden bijten. Maar goed mij ging het goed af, ook de dagen ernaar. Ik had 4 drains, voor iedere borst 1 en 2 voor de buik. Dit was natuurlijk lastig, dit belemmerde ook het bewegen. De drains gaan er pas uit, als ze minder als 30 ml trekken. Je bent erg afhankelijk en daarvoor moet je niet te angstig zijn, want er gebeuren nogal wat dingen waarvan je in de stress kan schieten. Op woensdag werd me al gezegd dat ik waarschijnlijk vrijdag naar huis zou kunnen, yippie de 5de dag dus. Donderdag ging de eerste drain eruit en gek genoeg was dat bij mij rechterborst en vrijdag nog 1 bij de andere borst. Dat betekende dat ik met 2 drains naar huis zou gaan, maar dat was niet anders. Ik kreeg nog even op de valreep te horen dat er een hartfilmpje gemaakt werd, omdat ik een hoge hartslag had en een lage bloeddruk. Nu heb ik dat sinds mijn chemo vaak, dus daar schoot ik niet van in de stress en het filmpje zag er ook goed uit. Dus toen was het wachten op Leon en Tim en op naar huis. Ik kreeg maar liefst 43 heparine spuiten mee, die ik dagelijks zelf 1 moet zetten en nog voor 3 dagen antibiotica. Natuurlijk ook nog de nodige leefregels, die eigenlijk inhouden dat je zelf niets mag doen. Ja je kunt jezelf verzorgen (met wat hulp) en je mag je eigen boterhammetje smeren, that’s it.
Eenmaal thuis, was het uitvogelen hoe je het beste kunt zitten en liggen etc. Douche was er niet bij, dit tot de andere drains eruit zouden gaan. Deze twee drains zijn er afgelopen maandag door de mamaverpleegkundige in Boxmeer uitgehaald, zo fijn dat dit kan. Je mag ook naar Maastricht of naar je huisarts, maar dit was voor mij heel erg fijn. Je hebt inmiddels zo’n vertrouwens band met deze dames opgebouwd en zijn erg handig in dit soort handelingen. Dinsdag was het dan zover, ik kon weer lekker onder de douche weliswaar met flinke hulp van Leon maar het viel me zeker niet tegen. Ik word weer flink ondersteund door mijn mannen en lig lekker in mijn vertrouwde hoekje op de bank. Daar klungel ik wat aan, probeer te lezen en kijk TV. Volgende week op controle en dan halen ze de hechtingen eruit, dan mag ik in theorie weer autorijden. Ik had die vraag gesteld, geeft je toch meer vrijheid maar er werd wel bijzegd dat ik moest wel goed bij mezelf te rade moest gaan of dit verstandig zou zijn.
Het resultaat van de operatie is prachtig, eigenlijk niet te geloven dat ze dit kunnen. Ik heb dus nu van mijn buikvet, met huid nieuwe borsten. Er zit totaal geen gevoel in, maar er zit ook verder geen prothese etc. in en voelt wel warm aan. Het gevoel kan terugkomen, omdat de gevoelszenuw is meegenomen, dit is nog experimenteel en wordt alleen nog maar in Maastricht uitgevoerd.
Kortom, het gaat me goed maar wil toch iedereen meegeven deze operatie niet te onderschatten. Sta jezelf voor deze keuze? Zorg dat je lichamelijk sterk genoeg bent en dat je ook sterk in je schoenen staat.
Een animatie van de operatie zie je bij deze blog.
