Ik ben een geluksvogel, ik woon namelijk in een geweldig dorp met fantastische dorpsgenoten. Het gaat eigenlijk over twee dorpen, Vierlingsbeek en Groeningen. Ik noem het altijd: ‘mien moj durpke’ Bêk en Gruuninge. Jong en oud gaan hier zij aan zij, we hebben een bruisend verenigingsleven en met elkaar (jong en oud) zorgen voor de leefbaarheid.
Als dit ik dit tegen mensen zeg, krijg ik als antwoord: ‘wie zaait, zal oogsten’. Zo voel ik dat niet, zaai ik dan? Ik weet wel dat ik ontzettend trots ben op deze twee dorpen met hun inwoners, die voor elkaar klaar staan. Ik ben ontzettend dankbaar zoals wij gesteund worden en hoe er steeds een hart onder onze riem gestoken wordt. Zo belde er vorige week iemand aan en had een bos bloemen bij zich, dat was die week al een keer eerder gebeurt. Bloemen van verenigingen die wij steeds gesponsord hebben, echt hartverwarmend hier worden we stil van.
Net zoals over mijn borstkanker, krijg ik nu reacties van mensen die al eens een faillissement hebben meegemaakt en hoeveel verdriet ze hebben gehad. Ze voelde zich niet veilig en gesteund door hun omgeving, sommige zijn zelfs het dorp uitgegaan en dat heeft veel pijn gedaan. Nu dat is bij ons totaal anders, ik zeg het dan ook vaak dat ik zo ontzettend blij ben dat ik in Vierlingsbeek woon en dat kan ik niet vaak genoeg zeggen.
Het blijft niet alleen bij woorden, we worden ook gesteund op vele praktische gebieden. We moeten weer gaan solliciteren, er is voor ons geen uitkering en tja alleen de zon gaat voor niks op. Dat is voor ons op dit moment onze grootste zorg, er moet brood op de plank. Om daar weer vertrouwen in krijgen na alles wat er het laatste anderhalf jaar gebeurd is, dat is heel lastig. We worden hierin geholpen, hoe we dit aan kunnen pakken en dat is geweldig. Mensen kijken voor ons uit en geven ons een tip als er een job voorbij komt.
Afgelopen week hadden we de carnaval, lichamelijk ben ik nog niet de oude dus ik moest dit goed doseren. Alcohol is voor mij nu geen optie, dat zou alles zeker geen goed doen. Ik had van tevoren goed nagedacht, waar zou ik wel aan mee zou gaan doen en wat niet. Het Vrêmde Vogel Festival wilde ik voor geen goud missen, ik zit in de organisatie en vorig jaar heb ik door de chemo niet alles mee kunnen maken. Wat was het een feest en ja wat bevond ik mij in een warm bad, er kwamen mensen spontaan naar me toe om een dikke knuffel te geven, echt geweldig. Dit soort positiviteit waar wij door omringd worden, daar wordt je wel blij van en het helpt om weer vertrouwen te krijgen voor de toekomst en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen……………………………… ‘BÊK MIEN MOJ DURPKE’
