Ze was er meteen bij, na mijn geboorte en nee dan bedoel ik niet mijn moeder die er natuurlijk ook was. Ze is mijn allusie, ze heeft voor me gezorgd. Ze heeft me gekoesterd, gepamperd ontzettend verwent. Voor haar man niet altijd makkelijk, verwend als ik was kwam ik zowat ieder weekend bij haar logeren. Haar man had het niet makkelijk met mij, ik claimde haar veel.
Had je geen ouders dan? Jawel hoor en ik was mijn vaders oogappel, maar ze hadden het druk. Ze waren ondernemers en in die tijd was dat anders als nu. Ze konden het gewoonweg niet alleen, ze hadden een hulp nodig het sociale leven slokte ook veel tijd op. Mijn zus en broer gingen naar kostschool en ik was een zgn. nakomertje en werd godsgruwelijk verwend, dat wel.
Maar mij allusie die was er altijd, ook toen ze haar eigen gezin ging stichten. Mijn vader kwam te overlijden toen ik net 10 was, mijn allusie was mijn veilige haven. We hebben heel veel mooie momenten gedeeld, echt hele hele mooie. Ze heeft een pracht van een gezin met mooie kinderen en kleinkinderen en ik mag me ook een beetje hun familie noemen. Natuurlijk weet ik ook wel dat het niet zo is en weet ik mijn plaats, ik ben niet echt van haar vlees en bloed maar komt er toch wel heel erg dichtbij. Haar jongste zoon noemt me liefkozend ‘sissie’. Dit geeft zo’n goed gevoel, zo veilig.
Maar natuurlijk als je al 53 jaar elkaars leven deelt zijn er ook veel moeilijke momenten. Ik heb ze (zonder zielig te doen) behoorlijk voor de kiezen gehad. De pitbull en het opkomen voor de ander heb ik niet zomaar gekweekt daar zit een ondergrond onder die dit nodig maakte. Mijn allusie, ze was en is er altijd. Ze is het die tegen me zegt, nou Marion nu is het genoeg. Ze heeft samen met haar man onze kinderen gekoesterd vanaf de geboorte, ze zijn de oma en opa voor ze. Godsamme wat hebben onze jongens mooie tijden bij ze meegemaakt en nog. Ze noemt me een dondersteen en dat is natuurlijk ook zo, ze vecht voor me als ik het moeilijk heb. Ze heeft een groot verlies geleden met het overlijden van haar man en ze heeft dit jaar ook met de ziekte kanker te maken gehad, het heeft haar kwetsbaarder gemaakt. Soms moet ik nu voor haar in de bres springen, even zorgen dat ze goed voor zichzelf zorgt en niet alleen zij voor de ander. Zorgen is haar ding, dat is waar ze voor in de wieg gelegd is, maar ze is bovenal mijn allusie en wordt er niet jonger op.
Nu ik ziek ben is ze er weer, natuurlijk zal je zeggen maar voor mij is dat niet zo natuurlijk het is fantastisch. Ik moet ervoor waken dat ze niet weer heel veel gaat doen, want ik kan gewoon hulp inschakelen. Maar koken, o ze kan zo lekker ‘ouderwets’ koken en het is zo gezellig met z’n allen aan tafel bij haar. Heerlijk als ze hier is bij me op de bank met de jongens en Leon erbij, lekker veilig. Samen huilen en samen lachen. Vandaag heb ik haar gebeld toen de haren er net af waren. Ze kwam schoorvoetend binnen maar wat mooi dat ze erbij was en ik weet eigenlijk zeker dat ze dat ook zo heeft ervaren.
Samen met mijn gezin is er geen een op deze aardkloot die zoveel voor mijn betekent.
MIJN ALLUSSIE……… MIJN TOOS, OF ZOALS MIJN GROTE BROER ALTIJD ZEI : IESJE
