Ik krijg soms weleens de opmerking of ik niet beter mijn blog voor mezelf kan houden, dit i.v.m. mijn ondersteunende rol tijdens ziekte en afscheid met mijn bedrijf ‘MARIONREEFS’. Natuurlijk denk ik daar ook over na, want soms zijn mijn blogs behoorlijk confronterend en laat ik mijn kwetsbare kant zien.
Ik kom toch steeds tot de conclusie dat ik eerlijk moet zijn, niet alleen voor mezelf maar ook voor al de andere die in het proces van ziek zijn zitten. Wat is er mis met kwetsbaarheid? Ik kan wel de superwoman uit gaan hangen, maar dat is niet de realiteit. Ik ben ook maar een mens en heb te dealen met dat wat er op mijn pad komt. Ik ben de laatste 15 jaar wel iemand die hulp is gaan zoeken en dat is de beste stap ooit die ik gezet heb. Eigenlijk is het dat ik me dit zelf gun. Ik gun mezelf hulp, ik ben wie ik ben en daar heb ik hulp bij nodig omdat ik het moeilijk vind om mezelf te accepteren zoals ik ben. Sociaal wenselijk gedrag, mijn plaatsje weten in de maatschappij dat is wat mijn leven heeft bepaald maar op een gegeven moment kan dat niet meer. Ik ben transparant en eerlijk en ja ik ben een mens. Mijn vele sessies met Franette, mijn psychotherapeut, hebben me veel inzicht gegeven in mezelf maar ook in vele levensvragen.
Nu denk ik dat de diagnose borstkanker me nog sterker en beter heeft gemaakt in dat wat ik met mijn bedrijf wilde realiseren, laat ik het zeggen ik heb meer inzicht gekregen en ik ben ervaringsdeskundige. Ik weet wat het is om in dit eenzaam proces te zitten. Dit eenzaam proces maakt iedereen door met een ernstige ziekte, of het nu om borstkanker gaat of om een chronische ziekte of bijvoorbeeld aandoeningen waarbij je leven een andere invulling moet krijgen. Leven met pijn bijvoorbeeld: Hoe goed iedereen het ook bedoeld, het is niet uit te leggen wat dit met iemand doet. De dreiging van de dood, hoe voelt dat? Als je dan in een stabiele fase zit, hoe ga je om met de angst? Er wordt bij pijn al vaak gezegd: Daar zijn toch pillen voor? En wat nog erger is het wordt al snel op je psyché gegooid, je hebt tenslotte stress. Mensen vragen wel: hoe gaat het met je? Maar luisteren en begrijpen dat is een tweede. Het is ook niet eerlijk om te verwachten dat andere het begrijpen, dat weet je pas als je het zelf door hebt gemaakt.
Ben je een naaste, die moet handelen met de grilligheid van de ziekte van een dierbare? Ook dat is een heel moeilijk proces. Hoe pak je dit in godsnaam aan? Ook jij bent maar een mens en leeft met angsten. Wat moet je doen? Kun je iets doen en hoe hou je de relatie goed in dit proces? Er is vaak de pijn en medelijden, maar ook hiermee moet je verder want de wereld draait door. Het ‘gewone’ leven daar ben je ook nog steeds mee bezig. Dat ‘gewone’ leven van je werk of je gezin het gaat gewoon door, dat staat niet stil.
Als ik mensen spreek die hier mee worstelen dan denk ik: kom spreek je uit, je mag je angsten, je boosheid, je verdriet uiten en gun jezelf hulp in welke vorm dan ook. Niet iedereen hoeft meteen naar de psychiater te gaan, het moet hulp zijn die bij je past. Vaak is iemand die luistert al voldoende of iemand die meedenkt in oplossingen of handvaten. Iemand die verder van jou en je omgeving afstaat en die objectief kan luisteren, zonder er een waardeoordeel aan te geven.
De wereld draait door, maar voor jou staat die stil. Gun jezelf hulp, het is er…
