Er zit een monster in mij, sterker nog meerdere monsters en ze hebben niet veel goeds met me voor. Ik weet niet wat ik ze misdaan heb, maar ze vinden het in ieder geval nodig om goed huis te houden binnen in mij.
Gisteren kreeg ik e.e.a. uitgelegd, over de tumor die ontdekt is in mijn rechterborst. Maar als je thuis bent, komen pas echt de vragen. Zoals ik al eerder verteld had, was ik afgelopen woensdag gebeld door een chirurg en gisteren had ik daar een afspraak mee. Hij heeft me alles zo goed mogelijk uitgelegd en ook de tijd voor genomen, maar het blijft een onwerkelijk verhaal.
Waar ik me nu bewust van ben geworden is dat ik nu toch wel echt een “team Marion” moet gaan vormen. Een team waar ik op kan vertrouwen en waarbij ik me veilig voel. Wat ik me nu afvraag is toch, waarom “mijn” behandelaars niet degene zijn die me dit nieuws hebben gebracht. De oncoloog, heeft toch duidelijk gezegd dat ze nu mijn hoofdbehandelaar is en waarom is zei niet degene die dit met me besproken heeft? Is de chirurg waarbij ik al 2 maal ben geweest ben dan niet “mijn” behandelend chirurg, verandert hier nog iets aan? Kortom, hier moet wel duidelijkheid in komen dat ik toch steeds terecht kom bij dezelfde artsen. Niet dat ik de chirurg die me dit laatste nieuws heeft gebracht niet vertrouw, dat is het niet maar steeds een andere schept onrust merk ik nu.
- Verder, wat zegt het niet zien van een tumor van 5 cm op de mammografie eigenlijk? Er kan dus klaarblijkelijk een monster in je groeien zonder dat je het voelt of dat het zichtbaar is buiten een MRI met contrast vloeistof.
- Ik heb nu toch wel heel weinig vertrouwen in de rest van mijn lichaam, wat zit er nog meer?
- Zou het toch niet verstandig zijn om de rest van mijn lichaam te screenen?
- Ben ik niet nu een behandeling gestart en zou ik er voor kiezen om het anders te doen als er meer in mijn lichaam aan de hand is?
- Is het normaal te noemen dat er in beide borsten wat te vinden is?
- Is het levensbedreigend wat er nu in mijn lichaam gebeurt?
Het is geen paniek, wat er nu speelt maar ik zit vol met vragen héééééél veel vragen. Dinsdag dus de punctie, maar ik reken wel op dat het mis is, gezien het gesprek met de chirurg. ’s Middags spreek ik “mijn” eigen chirurg en dat vind ik eigenlijk wel prettig, kunnen we toch wat concretere afspraken maken en dat is wel nodig.
