Er is nogal wat verandert aan en in mijn lichaam het afgelopen jaar. Het vertrouwde is er eigenlijk wel vanaf. Op zich voel ik me goed, mag ik niet klagen zeg ik dan. Ik ben ruim 12 kg afgevallen en dat merk ik wel, daarvan is wel het gewicht van ‘verlies’ van mijn borsten inbegrepen.
Ik was blij dat ik van mijn borsten verlost was, maar nu begin ik toch wel de ongemakken daarvan te merken. Mijn ‘nep’ en tijdelijke borsten zijn best aardig, ze zijn een maatje kleiner en dat is fijn. Maar ik heb geen decolleté meer, eerst had ik altijd best ruim uitgesneden jurken etc. nu zijn ze hooggesloten. Een BH aandoen is nu niet zo makkelijk, want je hebt er toch een heel gewicht inhangen. Mijn eigen borsten wogen ongeveer 900 gram per borst, deze tijdelijke borsten 415 gram per stuk maar ze zitten niet vast aan mijn lichaam en dat is niet gemakkelijk. Tijdens en na het bestralen had ik ze niet aan, omdat mijn huid behoorlijk verbrand was met hier en daar en blaar en wondje. Sinds zaterdag heb ik ze wel aan maar ben ook weer blij als ik ze uit kan doen. Als je zonder borsten loopt kijk je toch wel uit wat je aan hebt, een strakkere jurk ziet er dan toch vervelend uit. Deze verandering is het meest zichtbaar en voelt ongemakkelijk.
De chemo heeft ook wel veranderingen achtergelaten, mijn eetgedrag is veranderd. Dat is niet vervelend hoor, het komt me juist wel goed uit. Neem bijvoorbeeld chocolade, ik was er dol op maar kan het nu niet meer eten.
Mijn uiterlijk is veranderd, zo heb ik een kort haar koppie en krijg daar veel positieve reacties over. Maar ben ik dit wel? Als je me van tevoren had gezegd dat ik het kort zou houden, had ik je uitgelachen. Ik heb steeds gezegd, dat zodra het zou kunnen er extension in zouden komen. Mijn uitstraling is veranderd en daar moet ik toch aan wennen.
Maar dan heb je ook nog de binnenkant……… wat gebeurt daar allemaal. Ik ga twee keer per week naar de oedeemtherapeut bij Fysiotherapie Maassen. Hannah behandelt mij en daar heb ik het mee getroffen, echt wel. Het is ook fijn dat er twee keer in de week iemand met je meekijkt en werkt aan je lichaam. Ik ben er eigenlijk wel wat bang voor dat ik een oedeemarm ga krijgen, dit is heel ongemakkelijk en pijnlijk en gaat nooit meer weg. Tot nu toe gaat het goed, maar daar kun je niet op vertrouwen. Mijn littekens voelen nog niet prettig aan, het trekt en zeurt soms. Ik kan mijn armen en schouders niet meer helemaal omhoog daar zit aan beide kanten een beperking in. Dat merk je vooral bij bijvoorbeeld de was ophangen en het zolderluik openmaken. Dat laatste kan ik niet meer, dat moet met hulp van iemand of ik moet een krukje pakken. Maar het lastigste is, het wel of niet voelen van pijntjes en wat die betekenen. Neem mijn rechterschouder, mijn god wat heb ik daar een pijn aangehad. Zelfs een keer huilend van de pijn en het is toch wel gebleken dat ik een hoge pijngrens heb. Ook heb ik ‘gewrichtspijntjes’, ik slik nu anti hormoonpillen en denk zelf dat dit wel hiermee te maken kan hebben, maar weet dat natuurlijk ook niet zeker. Deze pillen geven ook dat ik weer wat meer opvliegers heb, allemaal te doen maar het is er wel. Ik heb regelmatig de kikker in de keel en hoest slijm op, nu vandaag voel ik dat het ademhalen wat vervelend is.
Wat betekent dit allemaal? Je denkt toch, zou er toch meer aan de hand zijn? Het beheerst mijn leven niet maar deze gedachtes zijn er wel regelmatig en dat is niet fijn. Ik wil mijn gezin er niet mee lastigvallen, maar soms zeg ik het toch tegen Leon. Hij geeft er dan meteen een plausibele verklaring voor, maar ja hij weet het natuurlijk ook niet. Ik moet weer kunnen gaan vertrouwen op mijn lichaam, maar kan ik dat? Ik zal ook alle gebreken moeten gaan accepteren er zijn nu eenmaal zaken die onomkeerbaar zijn en daar moet je mee zien te leven.
Ik denk zeker dat ik niet mag klagen, hoe ik uit alles ben gekomen. Maar er is toch echt wel een andere Marion, zowel vanbinnen als van buiten.
