Ik ben erg onzeker over enorm veel items in mijn leven en dat maakt me erg kwetsbaar. Ik laveer me nu door het leven, ‘i go with the flow’. Dit is heel moeilijk voor mij, maar dit is de enigste manier waardoor ik het aankan wat er nu in mijn leven speelt. Het is enorm zwaar, zeker omdat ik niet tegen onrecht kan en voorheen meteen in de “ik ga er iets aan doen” modes sprong. Ik kom en kwam ontzettend veel “haantjesgedrag” tegen in mijn leven en daar zit ik dan als vrouw tussen en dat vraagt om pitbull schap, zoals ik dat noem. Nu maakt me dat verdrietig omdat ik veel maar moet laten gaan.
Ik word ontzettend omarmd door heeeeel veel mensen, ik word vaak geknuffeld of krijgen lieve woorden waar ik nog steeds denk ‘och ik ben het maar’. Dat laatste krijg ik er niet uit, dat kleine stemmetje zit nog steeds in me. Maar ik zie ook dingen gebeuren waar ik totaal geen grip op heb en dat ook binnen mijn gezin. Eerst was ik overal heel duidelijk in en bracht ik het meteen op tafel, nu maakt het me verdrietig en probeer ik nog te sputteren maar dat brengt niet veel. Gisteren had ik een enorme nachtmerrie, ik werd er heel verdrietig wakker van. Ik moest er gewoon van huilen omdat het toch een angst is, natuurlijk ging dat niet ongemerkt aan Leon voorbij en we hebben het er samen over gehad. Hij analyseerde het meteen en daarbij ontkrachte het mijn angsten. Maar toch ik merk dat ik meer verdrietig ben, maar wil dit niet te veel naar buiten brengen. Ik wil absoluut geen zeur zijn en dat gevoel krijg ik toch soms, ‘Marion je bent een zeur’ dat zeg ik dan ook hardop.
Praktisch ook: ik krijg opgelegd dat ik bijvoorbeeld geen vaatwasser mag opruimen van mijn fysiotherapeut, maar dit is bijna onmogelijk. Leon heeft het heel erg druk en de kinderen zitten ook volop in het eigen leven. Ik maak me ook wel zorgen over Leon en zijn gezondheid, hij gaat maar door en door en kan hem hierin niet helpen. Godzijdank heeft hij onze hond Joske, waar hij heel veel plezier aan beleefd. Maar ook de jongens, ze zitten opgescheept met een moeder die veel beperkingen heeft en dat wil ik niet. Ze moeten hun eigen leven kunnen leven en voor mij gevoel moeten ze té veel rekening houden met mij. Er wordt ook meer gezucht door mijn mannen en dat snap ik maar het doet ook ontzettend pijn. In ons gezin zijn we nogal erg direct en spreken uit wat we voelen, maar dit kan ik nu maar moeilijk handelen. De directheid komt harder bij me binnen en dat maakt ook dat ik snauwerig reageer en dat wil ik niet. Ik ga nu dan ook maar vaker niet mee of kruip veilig in mijn bedje.
Nu ik deze blog schrijf, lopen de tranen over mijn gezicht en vraag me af of ik wel echt mijn best doe. Ik vraag me constant af, of ik iets goed doe of dat ik me meer moet inspannen en dat maakt me erg onzeker…………..heel erg onzeker. Andere zullen dat niet merken, maar voor mezelf ben ik stiller en loop heel veel zaken en situaties uit de weg. Dat is de enigste manier waarop ik dit kan handelen op dit moment
