Het wordt me vaak gevraagd, heb je pijn? Ik vind het moeilijk, wat is pijn? Ik heb het er niet zo graag over. Als ik eerlijk ben, ja ik heb nu pijn en ik heb veel pijn gehad. Steeds werd er weer wat aan gedaan en voelde het als een verlichting en opluchting en dat doet het weer snel vergeten. Er is veel in me geprikt, gestoken en geopereerd en de huid heeft een enorme optater gehad van de bestralingen. Van de intensieve bestralingen heb ik de meeste last, de huid heeft er enorm van geleden en ook het seroomvocht wat steeds weer terugkomt in de rechter borstholte brengt behoorlijke problemen met zich mee. Ik ben er al behoorlijk ziek van geweest en laatst aan geopereerd, daarvoor 2 keer een kleine week in het ziekenhuis gelegen. Hoe vaak ik gepuncteerd ben? Ik ben de tel kwijt. Ik moet gemiddeld wekelijks naar het ziekenhuis om gepuncteerd te worden. Het zorgt ook voor flinke beperkingen in mijn rechterarm en schouder. Twee keer ga ik naar de fysiotherapie, voor de lymfedrainage maar ook om mijn schouder en arm te behandelen. Op advies van de chirurg slik ik nu paracetamols omdat een lichaam ook weer reacties geeft op pijnprikkels. Het is niet prettig de hele dag pijn, maar ik laat het niet de overhand krijgen op mijn dagelijks leven dat vertik ik. Ik merk dat afleiding helpt en moet me vaak dwingen om iets te ondernemen, maar ik doe het wel. Slapen is lastiger, je kunt niet in een makkelijke houding gaan liggen.
Eergisteren was ik weer bij “mijn” chirurg, hij denkt dat de problemen in de rechterborstholte verholpen zullen zijn met de reconstructie. Ik vroeg hem wat hij zou doen als ik niet voor een reconstructie had gekozen. Zijn antwoord: dat is een goede vraag, dat wist hij zo ook niet zo 123. Dit wat ik heb komt niet vaak voor, bij 95% gaat het goed. Weer opereren zou niet betekenen dat het probleem opgelost zou worden, niets doen is ook geen optie want het beperkt enorm. Dan zou hij nog bij een operatie alles laag voor laag kunnen vasthechten aan de borstspier. Dit zou een pijnlijk en lang herstel zijn en het litteken zou er niet fraai uit komen te zien.
Ik ben enorm blij dat de reconstructie voor de deur staat. Om precies te zijn 9 januari word ik in Maastricht geopereerd. Het is een zware operatie, die ruim 8 uur duurt en het herstel zal zwaar zijn. Ook zal ik lang in het ziekenhuis moeten blijven, maar zo kan het ook niet echt langer. Ik kan niet veel, moet mijn arm sparen, zit constant onder pijnstilling en het is vermoeiend. Dus als iemand me vraagt zie je er tegenop? Dan is mijn antwoord; nee hoor ik zie ernaar uit. Het is echt niet zo dat ik er makkelijk over denk, maar ik laat maar gebeuren wat er komen gaat. Zo heb ik mijn hele ziek zijn doorlopen en dat heeft wel geholpen denk ik.
Als het goed is wordt 2017 het jaar van de nieuwe Marion, uiterlijk maar ook zeker innerlijk daar is ook wel het nodige in verandert. En in mijn achterhoofd zal steeds het stemmetjes tegen me zeggen: LEEF, zolang het je gegeven is.
