Het klinkt dramatisch………….THE END, maar dat is het zeker niet. Nu we voor het nieuwe jaar staan, heb ik besloten om de laatste blog te schrijven over de periode van de ‘zieke Marion’. Ik merkte aan mezelf dat ik een zeur begon te worden, ik dreigde te gaan verdrinken in zelfmedelijden en dat brengt natuurlijk niets. Ik ga mijn blik op de toekomst wenden en niet meer omkijken. 2015, 2016 en 2017 waren zware jaren, tropenjaren.
MET VOLLE ANGST VOORUIT
Wat ik onder mijn leden had en heb is niet iets om te bagatelliseren. Er hadden zich twee soorten monsters in mijn lichaam genesteld, die ook nog buiten de beide borsten hun uitwerpselen hadden gestrooid. De kans dat die nog meer achter hebben gelaten is vrij serieus volgens mijn arts. Maar goed ik heb geen glazen bol dus we zullen we zien of ze nog een orgaan of bot vinden om zich lekker in te gaan huisvesten. Ik heb wel al duidelijk met Leon en de jongens afgesproken wat ik in dat geval nog zou willen doen, uitgezaaide borstkanker is niet te genezen en ik heb al een keer een bijna zinloze chemokuur gehad en dat echt, echt nooit meer. Ik heb er behoorlijk wat lichamelijke beperkingen van alles over gehouden en heb ook regelmatig pijntjes, maar ik ben er nog en ik neem het zoals het komt. Dat er angst omheen hangt hoort erbij, dat kan eigenlijk ook niet anders na wat er allemaal is gebeurd. Als ik me een keer niet lekker voel, gaan mijn gedachtes toch wat sneller naar: Zou het…….? Dus ik ga met volle angst vooruit en laat komen wat komen gaat.
MIJN GEZIN
Ik ben een enorm trotse moeder, wat zijn Tim en Luc uitgegroeid tot twee mooie mannen en wat hebben ze hard gewerkt om daar te komen naar daar waar ze nu staan. Natuurlijk we hebben als ouders alles gedaan om ze hierin te begeleiden, maar uiteindelijk moeten ze het toch zelf doen. Ze zijn volwassen, staan op eigen benen en nu zijn de zaken soms omgedraaid, ze helpen ons i.p.v. wij hen. Ik heb er wel moeite mee dat ze uit huis zijn gegaan in een roerige tijd met een ‘zieke’ moeder. Je gunt ze een zo onbezorgd mogelijk leven en dan ben ik juist degene die dit onmogelijk maakt, ook al heb ik ze dat natuurlijk niet bewust aangedaan. Ik ben voor hen ook een andere moeder geworden, anders op hoe ik in het leven sta maar ook omdat ik toch beperkingen heb. Ze moeten vaker eens iets voor me doen en ook sommige dingen blijven herhalen omdat ik het niet allemaal meer opsla. Ik heb een droom en die spreek ik vaak tegen ze uit, dat vinden ze lastig en worden soms ook wel kriegelig van als ik die uitspreek. Dus dat is een goed voornemen, ik blijf die droom houden maar zal opletten dat ik die niet meer zo vaak uitspreek.
MIJN RELATIE
Ik ben inmiddels ruim 37 jaar samen met Leon, waarvan 34 jaar getrouwd. We kennen elkaar door en door, maar toch het ziek zijn heeft me verandert. Hij heeft toch een vrouw die anders in het leven staat en knokt voor haar bestaan. Nu de jongens uit huis zijn, zijn wij weer met z’n tweetjes sinds ruim 26 jaar en ook dat is weer wennen. Als ik pijntjes heb of het zit niet lekker in mijn hoofd, is hij toch degene die het allemaal aan moet horen. Hij stond er voor mij al de 37 jaren, hij was en is mijn anker. Toen ik ernstig ziek werd, was en is hij nog steeds mijn rots. Toch ondanks onze liefde voor elkaar en dat we weten wat we aan elkaar hebben, is het lastig. Voor mij is het lastig om positief blijven en daar heeft onze beslissing om de deuren van de winkel te sluiten ook mee te maken. Leon heeft zijn draai gevonden in zijn werk, hij gaat iedere dag met plezier werken en is trots op het bedrijf waar hij werkt. Ik kijk nog vaak achterom, heb spijt of zeg ik had ik maar. Dat moet ik afleren, ik moet niet meer achteromkijken en dat ‘had ik maar’ dat brengt helemaal niets. Maar dat vraagt om vertrouwen in mezelf, in wie ik ben en dat ik er mag zijn en daar ben ik flink voor in therapie.
VRIENDEN
Ook daar is best veel in veranderd, ik ben erg dankbaar voor al de lieve mensen om me heen. Ik heb vriendinnen/vrienden die me door alles heen hebben gesleept. Zonder hen had ik het niet gered, ze waren er voor me in de moeilijke dagen die ik heb gehad. Er is vaak tegen me gezegd dat ik er zo goed ben doorgekomen door mijn Positiviteit en mentaliteit. Ik denk dat het komt door al de lieve mensen om me heen en de omgeving waarin ik woon. De mensen in ‘mien moj durpke’ hebben me gesteund in alles en me opgetild in mijn zijn. Maar ik heb ook keuzes moeten maken, ik leefde in een wereld van oppervlakkigheid en dat wil ik niet meer. Ik heb sommige deuren gesloten, moeilijke keuzes gemaakt. Dat heb ik niet zomaar gedaan, het zijn steeds moeilijke beslissingen en het is een soort van afscheid en afscheid brengt rouw. Ik moest dit wel doen om te overleven en mezelf een kans te geven om te mogen zijn wie ik ben. Ik hou ontzettend veel van de mensen om me heen, maar houden van mezelf daar werk ik nog aan dat is nog moeilijk. Leven waarin de buitenkant en uiterlijke schijn voorop staat, dat wil ik nooit echt nooit meer.
PINKMAMA
Ik ben eigenlijk wel enorm trots op de stichting die we hebben opgericht rondom de ziekte borstkanker. Pinkmama bestaat omdat Marlies en ik elkaar hebben leren kennen. Dat het is opgericht is een treurige omstandigheid, het ziekteverloop van Marlies. Maar de Pinkmama maakt het wel dat we iets moois voor anderen achterlaten. Pink staat voor de vrouw en borstkanker, Ma voor Marlies en Ma voor Marion en de MaMa’s die we zijn. We hebben beide onze vriendinnen erbij gehaald en er staat iets moois. We hebben er veel tijd in gestoken en in een korte tijd veel gerealiseerd. We zijn met zevenen, vrouwen die voor dit elkaar niet of bijna niet kende, maar wat zijn ze allemaal me enorm dierbaar geworden. Dat Marlies in mijn leven is gekomen heeft mijn leven verrijkt, al is de aanleiding treurig en heeft de realiteit een enorme dreun gegeven.
MIJN BEDRIJF
Voordat ik ziek werd had ik mijn bedrijf ‘Marion Reefs’ opgericht en was ook al flink op weg. Ik had mijn eigen afscheidsbeurs georganiseerd en was met de opleiding Stervensbegeleiding gestart. De diagnose borstkanker heeft dat in een klap stilgezet. Ik ben wel steeds blijven werken, maar dan in de zaak die Leon en ik al hadden. Dat ik moest blijven werken, dat kon niet anders er was geen ziektewet voor mij. Dat dit heeft gezorgd dat ik steeds weer heel snel herstelde, dat klopt kon me niet overgeven aan de ziekte. Ik denk dat ik daar nu wel de rekening voor gepresenteerd heb gekregen. Waar ik enorm trots op ben is dat ik ondanks alle behandelingen mijn opleiding heb afgerond. Door de operaties en chemokuren heen ging ik naar Utrecht. Soms samen met Tim omdat ik te zwak was om met de trein te gaan en heb ook nog lessen later ingehaald. De opleiding heeft me veel geleerd en gebracht, daarmee heb ik ook al meerdere mensen kunnen helpen en daar ben ik best trost op.
Tot nu toe heb ik iedereen pro-deo geholpen, wat ik nog erg moeilijk vind is dat het nu tijd wordt om te zeggen dat ik wel een tarief hanteer. Ik weet dat ik mensen verder kan helpen, als ik me ergens in vast bijt laat ik niet meer los voordat er een goede oplossing is. Een ‘probleem’ waar iemand mee worstelt is voor mij een uitdaging. Ik haal alles uit de kan om mensen te helpen in hun hulpvraag. De hulpvraag kan heel divers zijn: hulp tijdens ziekte en of afscheid van zichzelf of van een dierbare, een hulpvraag als je vastloopt in je gezin tijdens dit proces of na het overlijden van iemand. Praktisch en financieel gezien moet er ook zoveel geregeld worden, daar kan ik in helpen. In gesprekken gewoon aan de keukentafel, heel laagdrempelig kan ik mensen verder helpen in dat waar ze mee worstelen of vastlopen. Nu is de tijd daar, de tijd dat ik zelf hier een tarief voor ga vragen. Ik kan verschil maken dat weet ik zeker en spreek de hoop uit dat mensen me ook gaan vinden als ik dit niet meer pro-deo kan doen. Zijn de vraagstukken van dien aard dat er iemand anders naar moet kijken, dan zoek ik de juiste persoon erbij. Kortom ik ga door het vuur voor een ander en geef niet op.
IK DANK IEDEREEN DIE MIJN BLOG ZO AANDACHTIG HEBBEN GELEZEN EN DE LIEVE REACTIES HIEROP, HET HEEFT ME ZEKER GEHOLPEN DOOR DE MOEILIJKE PERIODES. Bloggen ga ik vanaf nu weer bedrijfsmatig doen, is er aanleiding om toch het ‘ziek zijn’ weer podium te gaan geven zal ik dit duidelijk aangeven.
IK WENS IEDEREEN EEN 2018 VOL LIEFDE, DROMEN EN EEN 2018 VOL MET MOOIE HERINNERINGEN!
