Ik was donderdag op controle bij “mijn oncoloog” en “mijn chirurg” en er is een plan opgemaakt voor de verdere behandeling. Helaas was de uitslag van de MRI er nog niet, maar die heb ik gisteren telefonisch van “mijn chirurg” gekregen. De tumor is substantieel kleiner geworden maar niet weg, het ziet er goed uit voor een borstbesparende operatie en zo ook de okselklieren. In mijn rechterborst waarin een later stadium “iets” in is ontdekt, is het niet meer zichtbaar.
In beide borsten en in de okselklier is destijds een marker geplaatst, daar gaat de radioloog op de dag van de operatie een draadje aanmaken zodat het makkelijker te lokaliseren is voor de chirurg. De chirurg gaat een snee maken rondom de tepel en haalt zo de tumor aan de linkerkant weg in een taartpunt. Het kan zijn, dat hij nog een dwars snede moet maken maar ik ben er van overtuigd dat hij er iets “moois” van gaat maken. De marker in de rechterborst haalt hij ook weg en ook dat wordt naar de patholoog gestuurd, om zeker te zijn dat daar geen kwaadaardige cellen in zitten. De okselklieren haalt hij weg met nog wat kliertjes eromheen. Dat alles wordt opgestuurd naar de patholoog en dan is het te hopen dat de snij randen schoon zijn en het daarmee klaar is. Zijn de snij randen niet schoon zal er een nieuwe operatie moeten plaatsvinden, maar ik heb er alle vertrouwen dat het in één operatie klaar is. Ga weer geen beren zien, voordat ze voor me staan. Daarna volgen er nog 5 weken lang, vijf dagen in de week een bestraling en zal ik nog jaren hormoonpillen “moeten” gaan slikken. Het ziet er naar uit, dat als zomer begint voor mij ook echt letterlijk en figuurlijk de zon gaat schijnen en zie daar naar uit.
De oncoloog stelde de vraag: hoe de chemokuren me zijn vergaan? Gek genoeg, nu ze achter de rug zijn kijk ik er anders tegenaan. Het is allemaal zo snel gegaan, terwijl als je er middenin zit je dat anders ervaart. Terugkijkend heb ik wel hele zware momenten gehad, hele zware maar toch mag ik niet klagen. Het heeft me ook verrijkt, ik heb zoveel echt zoveel lieve reacties gehad en ik heb zoveel dierbare momenten meegemaakt met de mensen om me heen, dat is met geen pen te beschrijven. Ik ben ook zo blij dat ik geen angst om mijn ziek zijn heb en had, ik merk het bij lotgenoten waarmee ik in contact ben gekomen door mijn blog. Angst is echt heel erg om mee te dealen het verlamd.
Wat voor mij het zwaarst was tijdens de kuren? De last van de hele wereld die ik op mijn schouders voelde. Dat deed ik mezelf aan, niemand die de last letterlijk op mijn schouder had gelegd. Ik maakte me druk om de mensen waarvoor ik voor ‘mijn ziek zijn’ zorgde en het nu niet meer kan. Ik hield voordat ik ziek werd flink wat balletjes hoog en die moest ik laten vallen, vreselijk vond ik dat ik dit aan andere moest overlaten. Niet dat ik geen vertrouwen had in die mensen, maar ik liet ze voor mijn gevoel in de steek. Ook kon ik me druk maken over dingen in het nieuws, het leed wat mensen aangedaan werd. Ik lag er wakker van en kon het niet relativeren. Ik heb geen seconde wakker gelegen over ‘mijn ziek zijn’, daar was en ben ik niet zo mee bezig, daar heb ik eigenlijk wel alle vertrouwen in. Natuurlijk heb ik hierin wel overwegingen moeten maken, maar dat heeft me geen kopzorgen bezorgd.
Nu ik de chemokuren achter de rug heb en merk dat ik langzaam maar zeker weer zaken op kan pakken (al is het mondjesmaat want de moeheid is enorm), merk ik dat ik toch wel prioriteiten ben gaan stellen. Zaken die me voor ‘mijn ziek zijn’ bezighielden en ongemerkt toch veel negativiteit met zich mee brachten, ga ik langzaam maar zeker ordenen. Ik ga dat niet meer doen, voor ‘mijn ziek zijn’ was ik soms bezig om aan een ‘dood paard’ te trekken en dat ga ik zeker niet meer doen dat is het me gewoonweg niet meer waard. Klopt, dat ik van veel wat ik deed heel echt heel veel geleerd heb. Maar het heeft met ook heel veel energie gekost en dat ga ik niet meer doen. Ik was voor die tijd al een nieuwe weg ingeslagen door een nieuw bedrijf op te starten, wat ik helaas even heb moeten stop zetten. Maar ‘mijn ziek’ zijn heeft me ook nieuwe inzichten gegeven en die ga ik straks toepassen en hoop zo meer mensen te kunnen gaan helpen.
Kortom, de chemo is voorbij en heeft haar werk gedaan. Ik zou me (zoals het tijdens de chemokuren ging) nu weer op moeten gaan maken voor over een paar dagen een nieuwe kuur, maar heeeerlijk yippie die komt niet meer. Ik krijg weer ruimte in mijn brein en maak ruimte in mijn leven. Er zijn wat zaken die we moeten gaan aanpakkenen en we zullen nog moeilijke beslissingen en keuzes gaan maken. Maar…… we gaan dat met vertrouwen aanpakken en de voor ons juiste keuzes maken. We (Leon en ik) zijn nu ruim de 50 gepasseerd, 33 jaar getrouwd en 36 jaar samen. We hebben 2 prachtige zonen op de wereld gezet, die een mooie toekomst tegemoet gaan. Tim is klaar met zijn studie en heeft veel ambitie en dat is genieten, hij heeft heel wat in zijn mars en dat zien we doordat hij met veel passie mooie projecten aanpakt. Luc heeft zijn studie gevonden en het is heerlijk om te zien dat het leraarschap hem op zijn lijf geschreven staat en de passie die hij hiervoor heeft. Natuurlijk ook zij zullen nog de nodige hobbels in hun leven tegenkomen, daarvoor kunnen ze ook altijd op ons rekenen dat hoort bij het leven. Ik merk dat we nu dat we op het punt staan om te kijken hoe wij verder gaan in onze toekomst, nu de Tim en Luc hun eigen weg gaan inslaan. Een nieuwe fase in ons leven, zo zie ik dat en daar heeft “mijn ziek” zijn een extra dimensie aangegeven. Onze beide ouders en onze zus en schoonzussen hebben en hadden op onze leeftijd al hun partner verloren, wij hebben elkaar nog en dat is een groot goed dat weten wij als geen ander.
Kortom, nog wat hobbel te nemen maar…………toekomst kom maar op.
