Mijn leven voelt als een toneelvoorstelling, en dan ook nog eens een hele slechte voorstelling. Het klinkt misschien niet aardig, maar het voelt wel zo. Ik ben constant bezig met het spelen van een rol. Ik heb zoveel fantastische mensen om me heen, ik leef in een fantastische omgeving, maar ik ben me altijd aan het bewijzen en eigenlijk speel ik een rol. Bewijzen dat ik het kan, maakt niet uit wat, ik kan het. Daardoor doe ik voor mijn gevoel ook alles half en eigenlijk is dat ook zo, het is nooit goed. Ik heb nooit het gevoel dat ik iets goeds gedaan heb, eigenlijk ben ik nooit tevreden met wat ik doe.
Verontschuldigen, dat doe ik constant. Verontschuldigen over wie en hoe ik ben. Ik wuif veel complimenten weg, van: och dat is toch normaal, dat hoort toch zo. Hoeveel mensen ook tegen mij zeggen dat ik het kan, het helpt niet.
De hoofdrol in het toneelspel speel ik zelf, maar ook heel veel bijrollen. Ik bespeel zoveel rollen, dat ik ze soms door elkaar haal of het niet meer aankan. Je kunt het ook ballen omhoog houden noemen, maar ik noem dat toneelspelen. Ik denk dat ik dit doe omdat ik de echte Marion, niet aardig vindt. Ik kan zoveel bewondering voor mensen hebben, dat ik daarmee mezelf enorm naar beneden haal.
De rol die de meeste van mijn kennen, is de sterke vrouw. De vrouw die niet op haar mondje is gevallen en het positieve uit het leven haalt. Deze rol klopt niet, als men mijn gedachtes konden lezen zouden ze zich kapot schrikken. Ik ben helemaal geen vrouw die weet wat ze wil en vooral niet weet wat ze kan, eigenlijk heb ik constant bevestiging nodig. Als ik dan een bevestiging krijg, bagatelliseer ik dat weer.
Ik zou de perfecte moeder willen zijn, schrik dan ook steeds als ik iets doe wat mijn jongens ergert of iets dergelijks. Ik zou mijn kinderen alles willen geven, helaas dat kan niet. Ik zou ze zo graag een perfecte moeder wensen, helaas dat hebben ze niet. Dan partner zijn, oh ik zou willen dat ik mooi, lief en zorgzaam was. Dat ik voldeed aan Leon zijn idealen, dat ik altijd vrolijk was en leuke dingen met hem deed, lekker kon koken etc., helaas dat ben ik niet. Vriendin, oh wat zou ik de perfecte vriendin willen zijn, altijd klaar staan, precies het goede zeggen en doen op het juiste moment, helaas dat ben ik niet. Perfecte tante, schoonzus en ga zo maar door, helaas dat ben ik niet. Nee, daarom een toneelspel, ik probeer het voor iedereen goed te doen, maar het lukt niet. Ik ben constant mijn script aan het aanpassen en ik oefen mezelf rot om het beter te kunnen. Ik pak alle hulp van hulpverleners en medicijnen aan, maar het helpt niet.
Ik voel het namelijk niet, dat ik niet hoef te toneelspelen, ik voel het niet. Ik zou zo graag een keer de kans krijgen om te laten zien wie ik echt ben en wat ik kan. Ik trek constant de ondergeschikte rol aan, binnen in mij. Mensen zien dit niet, ze denken dat ik zelfverzekerd ben, maar dit staat verre van de waarheid. Ik ben constant bezig met mezelf te bewijzen in alles wat ik doe. Ik zou zo graag hebben, dat ze het waard vinden het werk wat ik doe en dat daar betaald voor moet worden heel normaal is. Als ik het werk pro-deo uitvoer dan doe ik het geweldig, maar zodra ervoor betaald moet worden wordt het ineens een ander verhaal. Ik zou zo graag een keer de kans krijgen om de weg die ik heb ingeslagen met mijn bedrijf, ook daadwerkelijk eens uit te voeren. Ik word daarin met veel argwaan bekeken, de gesettelde orde voelt mij als een bedreiging, ik vraag me echt waaraf waarom? Waarom ben ik een bedreiging, wie ben ik? wat doe ik? Helaas is het mezelf verkopen, niet mijn beste eigenschap. Ik denk steeds dat ik dankbaar moet zijn dat ik dingen mag doen, i.p.v. andersom.
Kortom, ik speel een hele slechte rol in mijn eigen toneelspel. Ik verlang zo naar een happy end en dat kan op vele manieren worden ingevuld, als het maar happy is. Ik ben er ook bang voor, wat zal het ‘happy’ end worden. Ga ik me nog een keer ‘happy’ en gewaardeerd voelen? Ik betwijfel dit ten zeerste.
