Ik merk dat het allerbelangrijkste nu is, vertrouwen. Vertrouwen in de breedste zin van het woord, als je kunt vertrouwen voel je je veilig. Ik heb er vertrouwen in, dat het goed komt. Een rotsvast vertrouwen in ‘mijn’ mannen, vertrouwen in mijn familie en vrienden en dat voelt veilig. Natuurlijk ook hier zijn soms momenten dat je even twijfelt, maar je weet dat er armen zijn waarin je je veilig kunt voelen.
En dan de artsen, verpleegkundige etc., daar moet je rotsvast op kunnen vertrouwen. Dit zijn de professionals daar moet je gewoonweg blindelings op kunnen vertrouwen. Vertrouwen dat ze de aller, aller beste weg voor je inslaan. Eerlijkheid staat hierboven aan, zijn ze niet eerlijk dan kun je ze dus niet vertrouwen. Nu ben ik volgens mij, in het maasziekenhuis, met mijn kont in de boter gevallen. Als je me een paar jaar geldeden zou zeggen dat ik daar als patiënt terecht zou komen, had ik je uitgelachen. Ik heb altijd met hart en ziel in ziekenhuis van Venray gewerkt en als er iets medisch was dan ging ik naar “mijn” ziekenhuis, ik was er trots op. Nu ik er al jaren niet meer werk, is het “mijn” er allang niet meer. Nu is het gewoon een ziekenhuis en met beperkte mogelijkheden, voor veel zaken moet je naar Venlo en daarom nu de keuze ‘Boxmeer’ die ook nog eens met de Radboud samenwerken. Ik heb meteen aangegeven dat er, over alles wat er maar gedacht wordt over mij dan ook wordt uitgesproken. Als ik achteraf merk dat er dingen verzwegen zijn om me bijvoorbeeld te sparen, dan ga ik behoorlijk uit mijn panty (gejat van fabiënne). Ik ben ziek, het gaat om mij en ik moet weten waar mijn keuzes liggen. Ik heb bij de mamaverpleegkundige, de radioloog en “mijn” chirurg, geen enkele aanleiding om me niet veilig te voelen en ik vertrouw ze. Het nieuws wat ze me moesten brengen was niet mooi en dat maakte ze ook niet mooier dan het was. Het plan van aanpak, is me duidelijk en daar sta ik voor volle 100% achter.
Ik begrijp best dat slecht nieuws brengen niet gemakkelijk is, maar goed dat hoort toch bij je vak, als je dat niet kunt moet je dat OF een ander laten doen, OF je hebt het verkeerde vak gekozen.
Nu ben ik al door enkele mensen benaderd, die ook het “slechte” nieuws via de huisarts hadden gekregen en door mijn blog dit anders zijn gaan bekijken. Ze zijn niet in paniek geraakt en nog mooier diegene die ook een gesloten enveloppe meekregen, hebben deze geopend. Niet iedereen kreeg gesloten enveloppe geopend mee, met het lezen van de brief gaf dat al wat duidelijkheid. Vanuit mijn werk komen dit soort zaken aanbod en lees ik veel boeken over dit thema. Ook heb ik het helaas privé enkele keren meegemaakt, een arts die om de hete brei heen draait. Er zijn artsen die het op een of andere manier niet kunnen zeggen: meneer of mevrouw het is ernstig, we kunnen nog wel wat trajecten bewandelen, maar………. het is zorgelijk en ga daarom alvast uw zolder des levens opruimen. Ga met uw naasten aan de slag, zeg wat er gezegd moet worden en doe wat er gedaan moet worden, dit komt gewoonweg niet uit hun mond. Dit zeggen wil niet perse dat de patiënt de moed opgeeft, maar ze kunnen wel doen wat er zeker nog gedaan moet worden. De naasten hebben angsten dat ze alleen achterblijven, maar bespreek dat maar eens met je partner dat is een onmogelijke taak. Ik heb het gezien de worstelingen en dat het afscheid is gekomen zonder dat alles is uitgesproken, onverteerbaar en onmenselijk.
Ook al is het nieuws wat gebracht moet worden slecht, het moet verteld worden. Natuurlijk zijn er patiënten waar dit niet binnenkomt, maar het moet verteld worden daar hebben ze recht op. Ik zie dat als een plicht van de professionals. Later wordt vaak gezegd, dat ze dit niet gedaan hebben omdat ze voelde dat de man of vrouw in kwestie het niet aankom. Voor mij is dit grote onzin, dit bepaal je niet als professional dit is gewoon een morele plicht. Je vraagt je toch af waarom geeft de ene huisarts een gesloten enveloppe mee en de ander niet? Waarom wordt er om de hete brei heen gedraaid? Nog erger waarom worden er leugentjes om best wil gemaakt, zodat het “slechte” nieuws nog even uitgesteld kan worden? Dit is voor mij het ergste wat een professional kan doen en dat geeft mij een onveilig gevoel, want kan ik ze dus niet vertrouwen. Ook al is het nieuws zo slecht, degene die het betreft met zijn of haar naasten horen dit te weten. Hij of zij gaan uiteindelijk beslissen over zijn of haar eigen lichaam en welke weg ze te bewandelen, dat kan alleen maar als je de eerlijke informatie krijgt. Is een arts, huisarts of specialist, hier niet toe in staat dan faalt hij of zij in mijn ogen.
Als ik maar enigszins merk dat er niet open en eerlijk met me omgegaan wordt, dan ga ik in de hakken in het zand’ modus. Het gaat nu om mij en alleen ik, samen met mijn mannen moeten dit pad bewandelen. Ik wil die zolder des levens op orde hebben en dat kan alleen maar als ik ook de juiste informatie heb waarmee ik te maken krijg. Ik ben hier heel duidelijk in en zal dit ook naar iedereen die met mijn genezing te maken krijgt uitdragen.
Dus als er professionals zijn die mijn blog lezen, ga niet de fout in en ben ronduit eerlijk. Doe dit ook voor de mensen die achterblijven, hierin hebben jullie ook een verantwoording het gaat niet alleen om de patiënt. Er kan enorm veel leed bespaard blijven bij eerlijkheid. Ook al draai je om de hete brei heen of je zegt iets niet te weten terwijl dat wel is, dat hoort onder de categorie jokken (liegen wil ik eigenlijk zeggen, maar dat is wel hard) en dat mg niet.
Nog even voor de duidelijkheid, ik heb er ontzettend veel vertrouwen in dat ik over een jaar nog volop in het leven sta. Ik heb nu geen enkele aanleiding om hier anders over te denken. Dus kom maar op met de behandelingen, ik ga ervoor.
