Zo af en toe verander ik mijn profielfoto op facebook, dit omdat ik natuurlijk veel veranderd ben het afgelopen jaar. Ik ben van kaal naar weer een flinke kop met haren gegaan. Als je je profielfoto verandert komt dit ook voorbij bij al je vrienden op facebook.
Vanmorgen had ik een foto gewijzigd die Marion Jebbink weer van mij gemaakt had. Er kwamen meteen heel veel lieve reacties voorbij, van wauw wat zie je er goed uit, tot wat ben je toch een lieve of warme vrouw. Maar waarom voel en zie ik dat zelf niet? Als ik mezelf in de spiegel zie, dan zie ik echt geen mooie vrouw. Ik vind heel veel niet mooi aan mezelf en vind me zelf allesbehalve lief. Als ik in de spiegel kijk en geloof me dat doe ik liever niet, steek ik ook altijd de tong naar mezelf uit en denk ik vaak ’trut’ sterker nog ik zeg het vaak hard op.
Ik schaam me soms voor de gedachtes die bij me opkomen, die zijn echt niet altijd even lief en zeker niet voor mezelf. Soms oordeel ik te snel of denk iets wat echt niet kan. Ik kan dan echt ontzettend boos op mezelf worden of zelfs verdrietig. Misschien dat iedereen dit weleens heeft, dat denk ik wel maar ik baal er zo ontzettend van als ik deze gedachtes heb.
Ik probeer het wel, mezelf zo leuk mogelijk aan te kleden, me op te maken etc. etc. maar het liefste zou ik mijn huispak binnen vier muren blijven. Ik ben ook meestal wel vrolijk en spontaan naar de buitenwereld toe en zeg eigenlijk altijd dat het goed met me gaat. Maar ik ben heel, echt heel onzeker over mezelf alleen straal ik dat niet uit en dat vind ik ook prima, dat laat ik ook liever zo. Van mezelf mag ik ook niet binnen die vier muren blijven omdat ik weet dat dit niets brengr. Ik ga eigenlijk ook regelmatig vanbinnen een beetje dood, door de gedachte over mezelf. Ik probeer zo positief mogelijk in het leven te staan, dan voel ik mezelf het prettigst en dat is ook het fijnste voor de mensen om me heen.
‘Het mooiste wat je kunt worden ben jezelf’ ‘blijf jezelf er zijn andere genoeg’ ‘houden van begint bij jezelf’
Mooie spreuken maar dat is voor mij heel moeilijk, ondanks dat er toch regelmatig lieve woorden tegen mij uitgesproken worden, vind ik mezelf niet aardig en kan ik een behoorlijke hekel aan mezelf hebben. Al die jaren therapie hebben dat niet kunnen veranderen. Ik kan wel genieten, genieten van al de mooi mensen om me heen. Maar ik vraag me regelmatig (en dat is bijna dagelijks) af wat mensen in mij zien en waarom ze het fijn vinden om met me om te gaan.
Het hoort bij mij en het zal ook wel niet meer veranderen, dus probeer ik er mee te dealen en gelukkig heb ik veel lieve en mooie mensen om me heen.
