En dan, tja en dan en wat nu? Een vraagteken is het nog, een héééééél groot vraagteken.
Toen ik ziek werd in oktober 2015, hadden we al veel zakelijke zorgen. Het heeft al die tijd als een zwaard van Damocles boven ons hoofd gehangen. Ook had ik heel veel zorgen over Leon, hij kreeg het allemaal maar op zijn bordje geschoven. Omdat een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor ondernemers erg duur is, hadden we deze alleen op Leon afgesloten. Leon is altijd de sturende kracht achter onze onderneming geweest. Maar het betekende wel dat ik als ik uit zou vallen, voor mij geen ziektewet. Wat heeft Leon zich een slag in de rondte gewerkt, samen met onze jongens en ons fantastisch personeel zonder hen hadden we het zeker niet gered.
In augustus vorig jaar viel de beslissing om onze vestiging in Venray te sluiten, dit in samenspraak met de Phonehouse. We draaiden daar alleen maar verlies en we wilde niet dat het onze winkel in Boxmeer mee zou nemen in z’n val. Het was moeilijk en we moesten ons personeel daar ontslaan, dit op economische gronden en dat is vreselijk, ze voelen n.l. bijna als onze eigen kinderen. Voor Boxmeer zag het er anders uit, zowel het hoofdkantoor als wij zagen er zeker nog potentie in. Het was er altijd druk en hadden hele trouwe klanten vanaf de dag dat we onze deuren daar geopend hadden, daar zijn we ook iedereen ontzettend dankbaar voor. We moesten er nog wel uit zien te komen om de erfenis van Venray met het hoofdkantoor af te lossen, dit was een voorwaarde om Boxmeer open te kunnen houden. We toen al een faillissement voor Venray aan kunnen vragen, maar dan zou de Phonehouse ook stoppen met Boxmeer. We hebben een mooi en eerlijk voorstel bij de organisatie neergelegd, we zouden tegen een goede rente alles aflossen in 5 á 6 jaren. Enkele weken geleden kwamen er steeds meer signalen, dat er onheil op het pad van vele franchisenemers zou komen. Er waren al collega’s die hun deuren moesten sluiten, ze kwamen er niet uit met de organisatie. Voor ons stond er een gesprek gepland op vrijdag 3 februari, Leon en onze accountant gingen dit samen aan maar kwamen er ook niet uit. Omdat onze ondernemingen Bv’s zijn en we dus niet persoonlijk aansprakelijk zijn, wilde ze dat we notarieel vast gingen leggen dat de Phonehouse een claim zou kunnen leggen op ons huis, NU DAT NOOIT. Ons huis, dat hebben we opgebouwd vóór dat we met de Phonehouse begonnen, echt niet daarna en dat is onze enigste zekerheid en oude dag voorziening. De markt is zeer onzeker en ook gaat het niet zo best met de organisatie zelf, daar wilde we niet meer privé in gaan investeren als dat we al gedaan hadden. Wij redeneerde dat als het met hun goed gaat dan ook met ons en zou dit prima moeten kunnen met de aflossing, het is ook een basis van vertrouwen en dat noemen ze zorgplicht. Helaas, weer moesten wij ons personeel gaan vertellen dat we geen werk meer voor ze hadden. Leon en Tim hebben dit samen gedaan, want dit kon ik echt niet aan was en ben er kapot van. Dat het kanjers zijn Teun en Mitchell dat wisten we al, maar zoals ze nu achter ons staan is gewoon geweldig. Ze hebben zich samen met ons voor 200% ingezet om Boxmeer daar te krijgen waar het stond een winstgevend bedrijf. Samen met ons waren we trots op deze winkel. We zullen ze helpen daar waar we kunnen en hun nieuwe werkgever krijgt gouden arbeidskrachten in dienst, dat is iets wat zeker is.
We kunnen gelukkig iedereen recht in de ogen kijken, zeker de klanten en ondernemers in onze omgeving. Als we in de spiegel kijken zien we ondernemers die altijd eerlijk zijn geweest, we hebben tot de sluiting netjes aan onze verplichtingen voldaan. Wij zelf kwamen altijd op de laatste plaats, dat kunnen we met ons hand op het hart zeggen. De schulden die we hebben zijn bij de Phonehouse, maar eerlijk is eerlijk ze hebben in de 12 jaar ook hééééél veel aan ons verdient. De fee die wij al die jaren betaald hebben is behoorlijk, dat haalde wij zelf niet uit het bedrijf. Daar kunnen we zuur over gaan doen, dat helpt niet maar dat verzacht onze schuldgevoel naar hun wel.
Deze week hebben we bij de rechtbank zelf ons faillissement aangevraagd. Ik was nog nooit bij een rechtbank geweest en moet zeggen het erg confronterend was, ik voelde me een beetje een crimineeltje. We werden wel enorm met zorg geholpen door de medewerkers, dat kan ik niet anders zeggen. Leon en ik doen dit ook weer samen, iedere stap en beslissing die genomen moet worden. Ook Tim en Luc zijn weer kanjers en steunen ons daar waar ze kunnen, we bespreken alles met ze er zijn hier geen geheimen. Het personeel houden we voortdurende op de hoogte omdat ze toch zo snel mogelijk met het UWV aan de slag kunnen.
Over mijn ziek zijn heb ik weinig tranen gelaten en weinig angsten gehad, maar de winkels hebben me heel veel tranen gegeven en dat nu nog steeds. Het afgelopen weekend heb ik zoveel gehuild, dat is niet te beschrijven. Ook heb ik angst over wat de toekomst ons gaat brengen er moet toch brood op de plank, voor ons is er geen uitkering. We krijgen veel steun en vele zeggen dat het allemaal ergens goed voor is en dat er iets mooiers voor terugkomt. Dat vind ik maar erg moeilijk te geloven, ik moet zeggen dat ik het nu onderhand wel genoeg vindt wat we op ons bordje hebben gekregen. Na het afgelopen weekend werd ik wel weer strijdbaar, we moeten op onze hoede zijn dat merken we. Het is niet prettig dat je een partij na al die jaren moet wantrouwen, dat zit niet in onze aard. Ik ben ook nog steeds herstellende van mijn operatie en deze week heeft daar niet veel goed aan gedaan, maar ik krijg weer ontzettend veel hulp van alle kanten dus dat komt ook wel weer goed.
Eigenlijk als ik nu terugkijk heeft mijn ziek zijn, heel weinig plaats bij me gekregen. Dat is misschien ook wel de reden dat ik overal zo snel doorheen hobbelde er was gewoon geen tijd en plaats daarvoor. Nu ben ik verdoofd en giert er van alles door het lichaam wat ik maar moeilijk aankan. Leon en ik zitten op een lijn, samen hebben we al vele stormen doorstaan. Onze jongens doen het enorm goed, dus ik moet dat maar steeds voor ogen houden zodat ik weer vertrouwen kan krijgen in de toekomst. Deze zorgen moeten we weer snel gaan ombuigen, dit van een probleem naar een uitdaging. 12 jaar ondernemen heeft ons vele mooie contacten gebracht en ook zijn er mooie vriendschappen ontstaan en dat merken we nu, we krijgen heel veel steun.
Ook dit wordt weer vervolgd…..
