Ik las in de libelle rubriek ‘netwerk’ een bericht van iemand waar ik enorm van ondersteboven van was, eigenlijk boos. Ik heb het wel 10 keer overgelezen of ik het niet anders kon interpreteren, maar nee het stond er toch echt. Je moet het eigenlijk eerst even lezen voordat je verder gaat met deze blog. Dat kun je door op de foto te klikken dan vergroot het zich.
Deze mevrouw, gaf een reactie op een artikel over mannen waarvan de vrouw kanker heeft. Ze heeft de haarziekte alopecia, ze heeft dus geen haren meer. Verschrikkelijk natuurlijk, met een pruik moeten lopen is ellendig dat weet ik. Maar dat ze zegt, dat de haren bij vrouwen na de chemo en bestraling weer terugkomt en zij levenslang heeft. Hoezo levenslang, kanker is een levensbedreigende ziekte hoe lang je daar nog mee kan leven is maar de vraag. Daarbij heb je ook levenslang te maken met beperkingen door de chemo, bestralingen en operatie. Ze weet echt niet waar ze over praat deze mevrouw, echt niet.
Maar waar ik me nog het meeste aan erger, is dat ziek zijn op een weegschaal gelegd wordt. Wie is erger ziek, wie is het zieligst. Er wordt me vaak gevraagd: hoe groot was je tumor? En dan krijg ik de afmeting van de tumor van de ander te horen. Nou je mag hem hebben hoor, groot of klein dat maakt niet uit. Sommige vrouwen zeggen bijvoorbeeld: ik mag eigenlijk niet klagen, bij jou was het veel erger jij hebt chemo gehad en ik niet. Nou, hoezo mag je niet klagen? het is ellendig, dat ziek zijn en er is geen maatstaaf van welke ziekte erger is dan de andere. Het feit dat je ziek bent dat is erg, de een heeft er meer last van als de ander. De een slaat zich er makkelijk doorheen, de ander met de nodige omwegen. De een moet het alleen doen de ander heeft een fantastisch netwerk. De een is angstig, de ander niet. En zo kan ik nog wel meer tegenstellingen noemen.
Nee ziek zijn is geen wedstrijd, zeker niet.
