‘Ze huilt maar Ze lacht’ het nieuwe liedje van Maan, ik merk dat het mensen raakt. Het raakt me ook, zo’n heel mooi klein liedje met zoveel inhoud.
In deze tijd dat iedereen 365 dagen gelukkig moeten zijn, waarin er zelfs geluiden zijn dat kinderen lessen in geluk moeten krijgen, zegt juist dit liedje zoveel. We kunnen niet altijd gelukkig zijn en wat zou het fijn zijn als we kunnen zeggen: HET GAAT NIET GOED MET ME. Maar dat willen we niet horen, het schrikt ons af en weten niet wat we moeten zeggen. Maar je hoeft niets te zeggen, neem de woorden op en zeg dat je dit erg vindt, loop er vooral niet voor weg of met een grote boog omheen.
Er wordt vaak gevraagd: Hoe gaat het met je? En we antwoorden dan met ‘och ik mag niet klagen’. Als je zegt dat het niet goed met je gaat, dan klaag je niet, dan ben je eerlijk.
Verdriet maakt eenzaam en doet pijn heel veel pijn. Velen gaan schuilen en trekken zich terug om maar niet de pijn te laten zien en ja ik ken het. Verdriet is er in 100.000 manieren en er zit geen waarde aan of het erg is wat je meemaakt of niet, je hebt verdriet PUNT.
Toen ik ernstig ziek werd was ik er heel goed in om te zeggen dat het goed met me ging en mensen noemde me dapper. De werkelijkheid? Ook ik huilde maar lachte en dat is toch wat we het liefste zien. Wat had ik soms graag hard geschreeuwd van nééééééééé het gaat niet goed met me ook al zie ik er goed uit, maar ik deed het niet.
Ken je de stichting ‘ik zet mijn masker af’? Nee? Nou ga ze maar eens volgen. Het is opgezet door rouwtherapeute Gertie Mooren, zij laat jongeren zien dat je dat masker gewoon af mag zetten en laten zien wat erachter schuilt. Het mooie aan deze stichting is dat dit inmiddels door de jongeren zelf uitgedragen wordt. Ja ze helpen elkaar en laten elkaar zien dat je er mag zijn en dat je verdriet er mag zijn. Enkele van deze jongeren heb ik aan de zijlijn zien uitgroeien tot jongeren die zich met hart en ziel inzetten voor deze stichting. Ze zijn hulpverleners geworden waar menig hulpverlener een puntje aan zou kunnen zuigen. Ze openen de ogen van andere jongeren, maar ook van volwassenen en hulpverleners. Aan de zijlijn volg ik ze en ben trots op deze kanjers ook al ken ik ze niet persoonlijk.
Mijn werk gaat gepaard met veel verdriet om verlies van een dierbare en dat heeft een naam: ROUWEN, oh ook daar zie ik veel verborgen verdriet. De eerste weken maanden mag dat verdriet er zijn vinden we over het algemeen, maar ja de wereld draait gewoon door. We hangen aan rouw ook vaak nog een tijds of waarde label. Is het een oudere persoon, of misschien een jongere, of een dramatisch ongeval, dat maakt het of we meer verdriet ‘mogen’ hebben of minder. Maar rouw kent geen protocol over hoe het verloopt. Rouw is grillig, gaat het goed kan het ineens zo uit het niets weer toeslaan. Het is voor een ander moeilijk om er mee om te gaan, maar ook voor degene die het betreft is het moeilijk om het te laten zien dat je verdriet en pijn hebt.
Daarom is dit liedje van Maan zo treffend omdat heel veel mensen van binnen huilen maar toch lachen en ook ‘ze laat het los’ komt erin voor. Ik zou het tegen iedereen willen zeggen, laat het los die glimlach laat maar zien dat je van binnen huilt. En geeft iemand als antwoord ‘niet zo goed’ na jouw vraag ‘Hoe is het?’, loop dan niet weg en zeg dat je dit erg vindt. Zo wordt verdriet gezien en dat is belangrijk, de juiste woorden niet. Een arm of een schouder dat helpt ook, zonder woorden.
IEMAND DIE HUILT MAAR TOCH LACHT, er zijn er meer dan je denkt.
Misschien ben jij het wel die dit leest, laat het los en laat je verdriet zien ik gun het je zo.
Een dikke kus en knuffel van mij en als je het fijn vindt dan luister ik.
