Drie emoties die zo afwisselend de hoek om komen kijken, zelfmedelijden, boosheid en verdriet……….
Als je op je beroerdst bent, is het zo zwaar dat je toch wel eens zelfmedelijden hebt. Nu is dat een emotie, die normaliter bij mij wel heel erg ver van me af staat. Maar als je zo diep gaat en tot niets in staat bent, tja dan heb ik dat ook wel eens. Godzijdank maar heel even, want ik weet ook wel dat dit ook niet goed is voor het ziekteproces. Zelfmedelijden brengt me namelijk niets en het voegt ook zeker niets toe, maar ja als je zo diep zit dan kan het soms niet anders. De vraag, waarom ik? Heb ik nooit, echt nooit. Ik denk eerder omgedraaid, waarom ik niet? Ik zie heel goed dat er veel meer leed om me heen is en dat ik dit door moet maken om beter te worden. Ik zie nog steeds om me heen dat het leven voor sommige bijna onleefbaar is doordat wat ze meemaken. Ik ben gezegend met een prachtig gezin en mooie vriendschappen, dat maakt me sterk en dat maakt dat ik eigenlijk nog best wel gelukkig kan zijn ondanks……….
Boosheid……..tja dat komt nogal eens de hoek om. Deze boosheid dan wel niet om mijn ziek zijn, nee daar ben ik eigenlijk niet boos over. Mijn ziek zijn is een feit en daar zal ik mee moeten dealen, boos zijn zal daar niets aan veranderen. Nee, mijn boosheid gaat over zaken die ik de afgelopen jaren met veel energie heb opgebouwd en nu door andere zo gemakkelijk, als een olifant in een porseleinkast wordt afgebroken. Boosheid omdat ik hier bij sta en toe moet kijken en er niets aan kan doen, gewoon omdat ‘mijn ziek’ dat niet mogelijk maakt. Maar ik kan soms kan ik ook boos worden omdat het niet gaat zoals het moet gaan. Dan kan ik zo onredelijk zijn, want ja wie zegt dat het zo moet gaan. Die boosheid probeer ik binnen mezelf te houden, want ja wat moet de ander ermee, ze doen waarschijnlijk ook maar hun stinkende best of ze begrijpen het niet. Maar soms komt er dan die explosie en geloof me dat voelt bij mij ook niet prettig, poeh dat is echt niet wat je wil……. boos worden op een ander. Er zijn wel mensen waar ik enorm boos op was en dat wordt nu alleen maar versterkt. Normaliter ben ik redelijk vergevingsgezind maar ik merk nu dat dit met sommige nooit, maar dan ook nooit meer goed komt. Sjezus echt, ik begrijp dat het echt niet makkelijk is om iemand aan te spreken die met deze ziekte te maken heeft of in een of andere ellende zit daar heb ik dan ook echt wel begrip voor. Maar in het dagelijkse leven hebben allemaal wel mensen om ons heen die alleen maar zichzelf belangrijk vinden. Mensen die altijd eerst het woord ‘ik’ in een zin hebben, normaal trek je je schouders op en denkt laat maar gaan. Maar nu doen ze je pijn heel veel pijn en dat komt echt nooit en dan ook nooit meer goed.
Dat brengt me bij de emotie………..verdriet. Ik heb eigenlijk best veel stil verdriet in me en niet omdat ik ziek geworden ben, dat is nu eenmaal zo en dit ziek zijn brengt mijn sterke kant naar boven. Maar ik kan en ben echt heel erg verdrietig worden om sommige zaken, waar ik jaren met zoveel passie voor heb gestaan en gevochten. Dingen die goed op de rit stonden en dat ik met veel positiviteit heb aangepakt. Nu zie ik dat langzaam afgebroken worden en ik heb daar totaal geen weerstand tegen. Ik sta er bij, kijk er na en moet loslaten. Ook de mensen die hun ‘IK’ voorop zetten, daar kan ik heel veel verdriet om hebben, normaal stap je daar overheen maar nu doet dit pijn en dat gaat diep.
Deze drie emoties die ik beschrijf kunnen ook gevoed worden door angst, in mijn lotgenoten contacten merk ik dat de factor angst enorm versterkt en dat is te begrijpen. Ik ben zo blij dat ik geen angst heb en deze blog is oprecht dat weten jullie……nee ik heb geen angst. Het is natuurlijk heel goed te begrijpen dat je angstig bent in dit soort situaties, het is echt geen kattenpis wat er gebeurt. Maar gelukkig heb ik geleerd hoe ik pas de beer aanpak die voor me staat en niet die misschien wel nooit zal komen.
Ik zie niet bepaald uit naar het jaar 2016, er moet nog heel en wel heel veel gebeuren voordat ik ‘genezen’ ben……… maar ik ben hier gelukkig niet angstig voor. Kom maar op, ik zal vechten al zal het soms op mijn tandvlees moeten en dat soms met zelfmedelijden, boosheid en verdriet.
