Het leven raast aan ons voorbij en het is gek dat dit vaak ook ongemerkt gaat. Dat moet iedereen wel herkennen. Hoe vaak zeggen we niet ‘sjesus alweer een jaar voorbij’ of sterker kan al zo zijn met een week of maand. We zeggen het om vervolgens we gewoon door te gaan, de tijd raast voorbij.
Vaak moet er eerst iets gebeuren, dat maakt dat we op de rem trappen. Sterker nog het zorgt dat het leven in een klap stil staat zonder dat je hier iets over te zeggen hebt. Maar af en toe stil staan is juist goed. Kijk dan eens wat je allemaal hebt in je leven en wie er om je heen staan. Met wat je hebt in je leven bedoel ik niet de auto of je huis, maar daarmee bedoel ik dat in de zin van wat echt belangrijk is in je leven.
De jaren gaan aan ons voorbij, ook bij mij. Als ik terugkijk heeft het ziek zijn mij zelfs niet op de rem doen trappen. Ik ben maar gewoon doorgegaan, behandelen en door…………… Maar meer en meer ga ik stilstaan, dat doorrazen gaat mij in ieder geval niet goed af en mijn brein maakt het dat ik op de rem trap en wat voelt dat heerlijk ondanks dat dit me vaak ook een gevoel van onrust en schuld kan geven.
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik inmiddels twee keer oma mocht worden. Mijn vader en broer hebben hun eigen kinderen nog niet eens volwassen mogen zien worden, laat staan opa worden. Dus ik tel mijn zegeningen en dat heel vaak, door dit feit maar ook dat er meer en meer mensen om ons heen ons veels te jong ontvallen. In mijn werk kom ik dat natuurlijk ook tegen, bij het overlijden van een dierbare staat ineens de wereld stil. Soms zonder enkel voorteken en dat je de kans niet mee had om nog iets tegen elkaar te zeggen.
Het is gek maar juist tijdens onze vakantie, samen met mijn man, in een camper vier weken door Zweden gingen we maar door en door. Waarom? Omdat we zoveel op het lijstje hadden staan wat we wilde zien. Al aan het begin van deze vakantie werden we gebeld dat een vriend van ons zomaar ineens, zonder maar ooit klachten te hebben gehad, was overleden. Daar zaten we samen, ver van huis vol ongeloof en er was niets meer wat je zeggen kon of had willen doen. Samen gingen we ver van huis terug in de tijd en hielden contact met het thuisfront. Dat maakte dat ik ook stop zei, stop ik wil niet dag in dag uit door, bang om maar iets te moeten missen.
Ik heb het nodig om af en toe terug te gaan naar mezelf, terug IN mezelf ook. Even niets, mijn gedachten laten gaan, een boekje lezen of weer de ruimte vinden om te gaan schrijven. Dat is wat ik nodig heb en ook al zal dat niet altijd voor iedereen te begrijpen zijn, dat is dan maar zo. Ik weet als geen ander dat het zomaar over kan zijn. Dus ja, ik trap dan op de spreekwoordelijke rem en wie wil mag met me mee stoppen en dat niet wil gaat maar door. Wel is het zo dat er voor iedereen een moment komt dat ineens de wereld stil staat en het is goed om je dat te realiseren voordat het te laat is.
Voor mezelf kiezen is altijd moeilijk geweest, maar dit besef geeft mij de ruimte om stil te staan voordat het te laat is!
