Misschien denk je ‘makkelijk praten’, ik kan hier meteen een antwoord opgeven: Nee, zeker denk ik niet dat dit makkelijk en vanzelfsprekend is. Ikzelf mag gerust zeggen dat het leven mij zeker niet gespaard heeft en mij ook heel veel uitdagingen heeft gegeven. Ook mijn leven is er een van steeds weer vallen en dan ook weer opstaan. Het was hard werken, zeker als ik op het randje van opgeven stond. Ook weet ik dat er echt nog wel uitdagingen zullen gaan komen. Toch tot nu toe wist ik er steeds weer bovenop te komen. Ik ben, zoals je dat noemt, hierin een geluksvogel en zo zie ik het ook echt.
Ik ben er best trots op dat ik mezelf steeds weer verplicht heb om hulp te zoeken en beetje bij beetje ben ik gekomen waar ik nu ben. Ik heb er hard voor heb gewerkt en dat met hulp van een reguliere psychotherapeut. Zij heeft mij geholpen om meer in het moment te gaan leven en de beren daar te laten waar ze zijn. Oh, ze zijn er heus nog wel en ja het leven blijft me nog steeds uitdagen, maar dan tel ik mijn zegeningen en dat brengt me weer in het heden. Ik wil ook echt niet al die die geluksgoeroe’s promoten hier, daarvoor sta ik gewoonweg te nuchter in het leven. Sterker nog, ze irriteren mij regelmatig als ik het ergens voorbij zie komen, alsof het leven maakbaar is. Ik blijf realistisch, de dingen komen zoals ze komen en laten zich vaak ook echt niet sturen.
Toch, ook ik moet aan de toekomst denken en de uitdagingen die het met zich mee zal brengen. Als onze gezondheid het toe laat, wat willen we dan nog voor de toekomst? Mijn man en ik weten als geen ander dat het zomaar over kan zijn. Al jong ben ik geconfronteerd met afscheid nemen, daar heb ik al vaker over geschreven. Maar nu, met het ‘ouder’ worden en natuurlijk door mijn werk, word ik meer en meer geconfronteerd met het onheilspellende dat het leven kan brengen. Steeds meer, dicht bij ons, staan dierbaren voor enorme uitdagingen omdat hun lichaam en soms hun geest ze in de steek laat. Dan bedoel ik niet de ongemakken die het ouder worden met zich zal meebrengen. Nee ik bedoel de echte serieuze zaken zoals kanker, hartfalen, dementie of andere ziektes. Ik zie heus wel de onheilspellende weg die het met zich mee kan brengen. Ik zie en voel de zorgen bij velen, de verdriet en vooral de angst waar het heen zal gaan. Waar en hoe zal het pad gaan die ze nog moeten gaan belopen. Als je aan de zijlijn staat is het niet makkelijk om dan het juiste te doen of te zeggen, maar je kunt er wel zijn, dat zeker. Als het op dat moment jou ‘voor de wind’ gaat, kan dan ook als schaamte gaan voelen. Het is juist dan zo moeilijk om je blijdschap te delen, juist dan als de ander een diep zwart gat onder zich ziet.
Maar hier is nu juist net mijn punt, laat het juist je ogen openen. Zie wat je hebt, maar weet ook dat het in een ‘split second’ anders kan zijn. Kijk om je heen, leef in het nu en pak alle momenten aan die het leven geeft. Nee, ik bedoel ook geen grote bucketlist, juist de kleine dingen die doen er toe en deel dit met de mensen om je heen. De mensen die nu voor grote uitdagingen staan, hebben echt geen grote dingen nodig. Het is de rust waar ze naar verlangen, even niet hoeven denken aan dat wat komen gaat, gewoon even niets. De realiteit, ze zijn constant bezig zijn met het ‘beter’ worden of als dat niet meer kan, het leven nog zolang én zo goed mogelijk te leven. Dat zijn grote uitdagingen, zie dan nog maar is de ruimte en licht van het leven.
Alles heeft mij geleerd dat het NU…………is het waar ik sta en moet staan. Denk nu niet dat dit me makkelijk af gaat, dat leven in het nu. Het leven in het ‘nu’ is heel hard werken. Slaat de angst mij toe, ja dat gebeurt mij ook, dan trap ik meteen op de rem, ga stilstaan en kijk om mij heen en zie waar ik sta. Ik tel mijn zegeningen en zie wat wel kan en ga weer door met ademhalen. Morgen kan het zomaar anders zijn, daarom telt het NU.
Ik ben en zal er zijn voor de mensen om mij heen, ik steun en help ze daar waar ik kan. Helpen dat kan lang niet altijd en ook ik voel dan de onmacht. Wat ik dan wel doe………….ik luister. In mijn werk zet ik me voor 300% in, ik ben dan een steun voor de nabestaanden. Ik bied ze mijn schouder en zet mij volledig in om ze ‘goed’ afscheid te laten nemen. Zij moeten daarna verder zonder hun geliefden. Hoe gek het misschien ook klinkt, het afscheid is weer de eerste stap naar een nieuw begin voor de toekomst zonder hun geliefden. Die eerste stap moet daarom passen bij het leven dat ze samen hebben geleefd. Het leven samen, dat is wat telt, ook bij afscheid nemen.
Daarom begon ik deze blog met ‘Leef alsjeblief’……..voor je het weet is het te laat. Het is ook min of meer een smekend betoog, doe het, doe het nu.
Maar ook voor iedereen die nu de donkerte voor zich hebben en ‘leef’ niet vanzelfsprekend is. Ik wens jullie alle kracht toe, vertel je verhaal en kom er mee naar buiten. Ik wens jullie toe dat er ondanks de zorgen, angst en verdriet, er lichtpuntjes zijn die ruimte geven aan het leven én voor elkaar om het leven nog zoveel meer waarde te geven. Dat is wat ik voor jullie wens, want poeh ga er maar aanstaan als de bodem onder je voeten wegschuift.
Ik wil deze blog nog afsluiten met een gedicht dat precies weergeeft zoals ik mijn leven probeer te leven. Ja ‘probeer’ want het lukt mij ook echt niet altijd. Het is een gedicht van Fem. (papierpleziertjes.nl deze naam staat ook onder haar gedicht). Dit gedicht hou ik me zelf keer op keer weer voor. Ik hoop dit gedicht velen anderen ook de ogen opent.
Neem het leven niet als vanzelfsprekend, maar wat als later NU is heb je dan je leven wel geleefd?
Wat als later eerder komt
Eerder dan verwacht
Heb je alles dan gedaan
Waar je ooit eens over dacht?
Daarom vier, geniet, dans en lach
Straal en glunder elke dag
Koester, omarm, hou vast en bemin
Geef je leven elke dag zin.
Want als later eerder komt
Eerder dan verwacht
Heb jij misschien wel alles gedaan
En zelfs meer dan je ooit had gedacht
Fem.
