Oh ja, ik vond ze wel grappig in het begin de grapjes over Corona en dan vooral over het hamsteren.
Maar, het lachen is me allang vergaan en het heeft ruim plaats gemaakt voor verdriet en medeleven. Hartverscheurend zie ik toe hoe mensen de toegang geweigerd wordt om hun dierbare te bezoeken in verzorgingstehuizen, verpleeghuizen en ziekenhuizen. Versta me niet verkeerd, ik snap dat er maatregelen genomen moeten worden, maar ik zie ook de pijn en het verdriet dat dit met zich meebrengt. Ik zie dat de mensen in de zorg alles op alles zetten om hun werk te kunnen doen. Ik zie dat ze hun hele sociale leven aan de kant schuiven om maar geen risico te lopen dat ze hun beroep niet meer kunnen uitoefenen en ik ben ze hier heel erg dankbaar voor.
Maar, ik denk ook terug naar toen ik zelf ernstig ziek was, ik had mijn dierbare om me heen zo hard nodig. Ik had het zonder hen niet gekund, dat is een punt wat zeker is. Hoe moet dat nu met de mensen die nu in deze situatie zitten? Wat kunnen we doen om hen hierin te ondersteunen? Je hebt je naasten zo hard nodig, dat is cruciaal. Ik denk aan de mensen die nu niet meer in volle bewustzijn alles meekrijgen, wat krijgen ze nog wel mee? Wat begrijpen ze nog wel? Wat nemen ze nog wel waar? Hoe krijg je dit uitgelegd dat er niemand of maar één persoon per dag uit je vertrouwde omgeving bij je mag zijn? Hartverscheurend, ik zie het machteloos aan en nee ik heb hier ook niet de juiste antwoorden op. Maar het maakt me wel enorm verdrietig omdat ik zelf als geen ander weet wat het is om ernstig ziek te zijn en de dood in de ogen te hebben. Niet iedereen is in staat te skypen of wat er zoal aan andere mogelijkheden zijn.
Wat ik ook zie is dat het verbroederd en dat we creatief worden. Mensen helpen elkaar daar waar mogelijk en dat is mooi. Ik zie bijvoorbeeld dat studenten die nu niet naar school kunnen, zich melden om eventueel kinderen op te vangen. Misschien kunnen ze ook wel online kinderen gaan begeleiden zodat ze niet achteropraken in hun studie en straks examen kunnen doen. Velen gaan creatief denken en dat is dan wel weer het mooie hiervan. Etentjes, vakanties, uitstapjes, luxe, het is allemaal ineens minder belangrijk geworden, we gaan terug naar de basis en helpen elkaar.
Eerlijk, ik zal alles op alles zetten om iemand die het nodig heeft goed te ondersteunen en van de situatie het beste te maken. Ik zal de mogelijkheden onderzoeken die er zijn om het leven nog zo dragelijk mogelijk te maken. In mijn werk als afscheidsbegeleider zie ik maatregel op maatregel, eigenlijk weten we ook niet wat het beste is en veranderen de richtlijnen per uur. We zijn net op de lijst van cruciale beroepen gezet en dat is fijn want goed afscheid nemen is zo belangrijk. We houden ons als collega’s op de hoogte, delen ervaringen en ondersteunen elkaar om ons zo goed mogelijk te kunnen blijven inzetten in ons werk. Ik zie en voel de wanhoop en verdriet bij de naasten. Daarom zetten we ons voor 300% in en ondersteunen elkaar om er te zijn voor nu maar ook voor later, want ik hou mijn hart vast welke impact dit heeft voor later. Goed afscheid te nemen is zo belangrijk dat moet je niet onderschatten, het helpt in het verwerken van het verlies.
Ik wens iedereen die op dit moment in deze situatie zit heel veel sterkte, neem gerust contact met me op als ik maar iets kan betekenen. Ik ben er en zal alles op alles zetten, voor nu maar ook voor later.
Marion Reefs
06 251 64 251
contact@marionreefs.nl
